Dzieciństwo spędziłem w Warszawie. Mieszkałem obok stadionu Warszawianka. Kiedy byłem mały, trwała tam budowa. Ten nieuporządkowany teren był dla mnie najlepszym placem zabaw. Bandy z różnych klatek schodowych z moimi sąsiadami i sąsiadkami walczyły ze sobą na różne sposoby. Strzelaliśmy do siebie z wymyślonej broni i kłóciliśmy się, kto został trafiony, a kto nie. To była dzika i dziś jestem przekonany, że niebezpieczna zabawa. Pamiętam, że kiedyś kolega postanowił sprawdzić, czy benzyna zmieszana z wodą się zapali. I naprawdę się zapaliła. Wybuch był spory i osmalił nam twarze, podpalając brwi i rzęsy. Dziś bym dzieciom na takie zabawy nie pozwolił. Myślę, że wielu ludzi ma dziś takie odczucia i nie puszcza dzieci, by bawiły się na ulicy czy podwórku. Dlatego placów zabaw powinno być jak najwięcej.
Brak wyposażonych placów zabaw nie przeszkadzał mi jako dziecku. Nie było alternatywy i byliśmy skazani na kreatywność, czasem na granicy bezpieczeństwa-mam na myśli choćby zabawy finką. Była też klasyka podwórkowa, czyli Wyścig Pokoju. Graliśmy kapslami z ?koszulkami?-kolorowymi, papierowymi wkładkami z numerem i nazwiskiem zawodnika. Wystarczyło się skrzyknąć, zebrać ?zawodników?, narysować tor kredą na asfalcie, albo butem na piasku. Reszta to wyobraźnia. Popularny był także drobny hazard podwórkowy ? gry w ściankę, byka i dołek. Dołek polegał na tym, by rzucić monetę jak najbliżej dołka i zgarnąć to, co w nim jest. W byku rysowało się prostą linię, obok prostokąt, dzięki czemu powstawało pole karne. Chodziło o to, by rzucić tak, by moneta znalazła się w prostokącie. A ścianka to rzucanie pieniążkiem w ścianę, od której się odbijał i wpadał w jedną z wcześniej rzuconych monet. I choć pierwsze pieniądze zarobiłem inaczej, sentyment pozostaje.
Dzieciństwo spędziłam, mieszkając w domku jednorodzinnym z wielkim ogrodem. Była w nim studnia, która mnie fascynowała. Głęboka z wysoką cembrowiną. Uwielbiałam wtedy bajkę o dwóch Dorotkach, które wpadały do studni. Zastanawiałam się wciąż, jak to się stało, że w tej opowieści, kiedy Dorotka wpadła do studni, wrota się otworzyły, a woda się nie wylała. Krążyłam więc ciągle wokół tej studni. Wpadały mi do niej różne rzeczy jak spinki czy zabawki, które mój tata musiał potem wyławiać. Aż któregoś dnia postanowiłam sprawdzić co jest w środku. Chwyciłam ciężką korbę, bo chciałam się spuścić do środka we wiadrze. Jednak kiedy ją podniosłam, spadła mi na głowę. Straciłam przytomność. I rodzice uniemożliwili mi penetrację studni na zawsze
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze