Oni odeszli. Sylwetki znanych bydgoszczan, których pożegnaliśmy

Wybitny śpiewak operowy z bydgoską Operą Nova związany był przez 20 lat. Urodził się w 1938 roku w Wągrowcu mieście położonym na Pałukach. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, w klasie śpiewu solowego śpiewaczki doc. Janiny Cygańskiej. Po ukończeniu studiów został w mieście i przez 10 lat śpiewał w Operetce Poznańskiej, by w końcu w 1972 roku przenieść się do Bydgoszczy, gdzie na scenie opery zachwycał swoim tenorem, aż do przejścia na emeryturę w 1992 roku. Jego ostatnimi premierami były "Księżna cyrkówka" I. Kalmana i "Skrzypek na dachu" J. Bocka (1992), w której to po raz pierwszy przyjął rolę będącą epizodem. Podczas swojej kariery otrzymał trzy "Złote Maski". Pierwsza otrzymana za "Poławiaczy pereł" G. Bizeta (1972) była jego operowym debiutem. Drugą otrzymał za "Toskę" G. Pucciniego (1984), a trzecią za całokształt pracy artystycznej. Regularnie śpiewał na scenach innych teatrów. Można było go zobaczyć w Teatrze Wielkim w Poznaniu, Teatrze Muzycznym w Krakowie, Teatrze Wielkim w Warszawie i Teatrze Muzycznym w Szczecinie.
Po odejściu na emeryturę udzielał się społecznie, pełniąc m.in. funkcję prezesa Klubu Środowisk Twórczych. Zaangażowany był w pomoc schorowanym artystom, uczestniczył w wydarzeniach artystycznych i edukacyjnych, a także zajmował się reżyserią. W 2016 roku wydał płytę z piosenkami o Bydgoszczy. Śpiewak przegrał walkę z koronawirusem. Zmarł w Regionalnym Szpitalu Specjalistycznym w Grudziądzu, w wieku 82 lat.

Znany piłkarz Zawiszy i Polonii - ojciec Zbigniewa, jednego z najwybitniejszych zawodników w dziejach polskiego i światowego futbolu. Józef Boniek zagrał najpierw w latach 50. w 100 meczach w barwach Zawiszy (wtedy OWKS Bydgoszcz). Od 1959 roku występował w bydgoskiej Polonii, która rok później awansowała do ekstraklasy i grała w niej przez trzy kolejne lata. Józef Boniek był filarem defensywy tej drużyny, słynąnącym z twardej i skutecznej gry, w której gwiazdą był napastnik, Marian Norkowski. W latach 1959-1961 rozegrał 60 spotkań w ekstraklasie. Prócz występów w drużynach klubowych był też członkiem reprezentacji Pomorza. Po spadku polonistów z elity zakończył karierę na boisku.
Z zawodu był elektrykiem, pracował w zakładzie energetyki cieplnej w Bydgoszczy. Pracował jako trener w swoim pierwszym klubie, Czarni Nakło oraz Unii Solec Kujawski i Gwieździe Bydgoszcz, w której szkolił w niej m.in. Stefana Majewskiego, przyszłego reprezentanta Polski. Zmarł w wieku 88 lat.

Znany w Bydgoszczy triathlonista zginął tragicznie pod Zawratem, razem ze swoją partnerką. 42-letni Bartosz Apanasiewicz był z zamiłowania i pasji triathlonistą, biegaczem, rowerzystą, współpomysłodawcą i współorganizatorem Biegów Puszczy Bydgoskiej. Należał m.in. do sportowej ekipy Run Pasja. Jak sam opowiadał, bieganie zmieniło jego życie. Uczestniczył w Biegu Rzeźnika w Bieszczadach, pokonywał najtrudniejszy rodzaj triatlonu Ironman. Zachęcał innych do zmiany stylu życia. Na jednej z konferencji TEDx Bydgoszcz wygłosił prelekcję "Od kanapowego gluta do Ironmana". Lubił także górskie wyprawy. W długi czerwcowy weekend razem ze swoją partnerką Anną postanowili wybrać się w Tatry. Na szlak wyruszyli w piątek przy pięknej, słonecznej pogodzie. - Jakby ktoś narzekał na brak śniegu w tym roku, to jeszcze jest - relacjonował Bartosz górską wyprawę na Facebooku. Ostatnie ze zdjęć swoich i Anny na tle Tatr pokrytych miejscami dość grubą pokrywą śnieżną opatrzył słowami: "Tak po burzy przychodzi spokój". Następnego dnia rano ratownicy Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego otrzymali sygnał o tym, że zwłoki leżą w żlebie pod Zawratem. Kiedy śmigłowiec TOPR przyleciał na miejsce, okazało się, że to nie jedna, ale dwie ofiary gór - kobieta i mężczyzna, Anna i Bartosz

W wieku 78 lat odszedł wieloletni prezes bydgoskiego Elektromontażu, były poseł Sejmu Kontraktowego i działacz społeczny, zasłużony dla Czyżkówka. Był absolwentem Technikum Mechaniczno-Elektrycznego, a potem studiował w Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy, Politechniki Poznańskiej i Akademii Ekonomicznej w Poznaniu.
Od 1972 pracował w "Elektromontażu", początkowo w Gdańsku, następnie w Bydgoszczy, gdzie firma miała swoją siedzibę przy ul. Grunwaldzkie. Przez 16 lat, od 1979 do 1995 był dyrektorem naczelnego bydgoskiego zakładu. W 1996 został prezesem zarządu Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Montażowego "Elektromontaż Pomorski", pełnił tę funkcję do czasu ogłoszenia upadłości w 2004. W 1989 uzyskał mandat posła na Sejm kontraktowy, został wybrany w okręgu bydgoskim z puli Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i w parlamencie pozostał do wyborów w 1991 roku.
Od początku do końca życia związany z Czyżkówkiem. Pracował na rzecz osiedla jako działacz społeczny. Sponsorował bydgoskie kluby sportowe: Gwiazdę, Zawiszę i Polonię. Pomagał szkołom w mieście, szczegónie Technikum Mechanicznemu i Elektrycznemu. Kawaler Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski i Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski.

Odszedł w wieku 63 lat. Był absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego, na SWPS zrobił studia podyplomowe. Jego kariera zawodowa to były kolejne redakcje polskich gazet. Od 2009 roku redaktor naczelny "Gazety Pomorskiej". Dziennikarstwu poświęcił 37 lat życia. Pracował w zawodzie od 1983 roku. Jego pierwszą redakcją był "Kurier Podlaski" w Białymstoku. W 1989 roku, zakładał niezależny od władz, "Kurier Poranny" w tym mieście. Przez kolejną dekadę, do 2000 roku zastępca i redaktor naczelny "Kuriera Porannego", a potem przez sześć lat, do 2006, redaktor naczelny "Nowej Trybuny Opolskiej".
Zanim został szefem "Gazety Pomorskiej" w Bydgoszczy był kierownikiem projektów w dziale rozwoju redakcyjnego Orkla Press Polska/Media Regionalne. Przez 11 lat kierował "Gazerą Pomorską".

Urodził się w Łąsku Wielkim niedaleko Bydgoszczy. W latach 1955-61 - studiował w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie, a od 1964 do 1968 - na wydziale teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1982 r. został rektorem gnieźnieńskiego Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego. Obok kierowania uczelnią, bp. Wojtusiowi powierzono też rektorstwo kościoła kolegiackiego pod wezwaniem św. Jerzego w Gnieźnie. Przy tej świątyni był również kanonikiem gremialnym i prałatem prepozytem kapituły. Na biskupa został konsekrowany w 1988 roku. Wykładał teologię moralną w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie oraz w Prymasowskim Instytucie Kultury Chrześcijańskiej w Bydgoszczy. Był wikariuszem generalnym, członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Seminariów Duchownych oraz Komisji Episkopatu Polski ds. Rodzin - jako przewodniczący sekcji kształcenia kadr. Pełnił funkcję przewodniczącego wydziału duszpasterstw specjalistycznych Kurii Metropolitalnej w Gnieźnie.
Biskup Wojtuś brał czynny udział w przygotowaniach do obchodów milenijnych archidiecezji - śmierci św. Wojciecha (1997 r.), jego kanonizacji (1999 r.) oraz ustanowienia metropolii (2000 r.), wchodząc w skład komitetu organizacyjnego. Przy jego współudziale komitet wypracował program duszpasterski archidiecezji, przygotowujący jubileusz 1000-lecia śmierci św. Wojciecha.

Ewa Stąporek-Pospiech to wieloletnia dyrektor bydgoskiej szkoły muzycznej i nauczycielka wielu młodych talentów. Studia muzyczne ukończyła w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. Była stypendystką Konserwatorium w Pradze. Pracowała jako solistka kameralistka w Capelli Bydgostiensis. Grała na flecie podłużnym. Była współtwórczynią i członkinią zespołu barokowego Fiori Musicali, a także współtwórczynią pierwszego w Polsce fletu podłużnego "Jorga". Pracowała jako członek jury konkursów fletowych, muzyki dawnej i zespołów kameralnych. W bydgoskim szkolnictwie muzycznym po raz pierwszy zatrudniona została w 1976 r. Od 1990 r. była dyrektorką Państwowego Zespołu Szkół Muzycznych im. Artura Rubinsteina w Bydgoszczy. W 1993 r. zorganizowała Międzynarodowy Konkurs Młodych Pianistów Arthur Rubinstein in memoriam, którego była dyrektorem. Była też prezesem Towarzystwa Mozartowskiego, które powstało z jej inicjatywy w 1994 r. Organizowała wiele konkursów, warsztatów i kursów muzycznych. Od 1994 r. pełniła funkcję wiceprzewodniczącej i przewodniczącej Rady Szkolnictwa Artystycznego przy Ministrze Kultury.

Uważany za najbardziej utalentowanego szachistę w historii województwa kujawsko-pomorskiego. Od 1978 posiadał tytuł mistrza międzynarodowego oraz mistrza krajowego w grze korespondencyjnej. Najwyższy ranking FIDE (2450) w karierze zanotował w styczniu 1982 r. Był srebrnym (Bydgoszcz, 1976) i brązowym (Warszawa, 1981) medalistą Indywidualnych Mistrzostw Polski, biorąc w nich udział łącznie 12 razy. Reprezentował nasz kraj w turniejach drużynowych: na Olimpiadach szachowych w Nicei (1974) i La Valetcie (1980) oraz Drużynowych Mistrzostwach Europy w 1980 i 1983. Wraz z ekipą Łączności wygrał Drużynowe Mistrzostwa Polski w Szeligach w 1978, brązowy medal osiągnął cztery lata wcześniej w Poznaniu. Podobne sukcesy z kolegami z drużyny Pokojowczyk osiągnął w szachach błyskawicznych, zdobywając 4 medale, w tym złoty w Kaliszu w 1978. Bydgoski szachista zwyciężył również w Indywidualnych Mistrzostwach Wojska Polskiego w 1975, dwukrotnie był drugi w Indywidualnych Mistrzostwach Polski juniorów do lat 20 (Nowa Huta - 1968, Warszawa - 1969). W latach 1988-1989 pełnił funkcję trenera kadry narodowej kobiet.

Solistka i primadonna Opery Nova. Po ukończeniu Akademii Muzycznej, w 1974 roku, została zaangażowana jako solistka śpiewaczka w operze w Bydgoszczy. Na tej scenie zaśpiewała prawie wszystkie główne role w operach, operetkach i musicalach. W latach 1980-1992 współpracowała z Teatrem Wielkim w Poznaniu oraz Operą Bałtycką w Gdańsku. Występowała gościnnie w wielu teatrach operowych w Polsce.
Repertuar Magdaleny Krzyńskiej obejmował ponad 50 ról w operach i operetkach. W Bydgoszczy uhonorowana była wieloma nagrodami, m.in. publiczności Złotą Maską, odznaczona Brązowym, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, a także medalami honorowymi. Od 1988 roku wykładała w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy, od 1 października 1999 roku na stanowisku profesora. W kadencji 1999-2004 pełniła funkcję dziekana Wydziału Wokalno-Aktorskiego. W styczniu 2004 roku otrzymała z rąk prezydenta RP tytuł profesora sztuk muzycznych.

Ewa Głowacka była absolwentką Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej im. Romana Turczynowicza w Warszawie. Od 1972 była związana z zespołem baletowym Teatru Wielkiego w Warszawie. W latach 1977-1999 była jego pierwszą solistką, a potem pedagogiem gościnnym Polskiego Baletu Narodowego oraz zespołu baletowego Opery Nova w Bydgoszczy. Od 1998 roku uczyła w Ogólnokształcącej Szkole Baletowej w Warszawie, była jurorem konkursów baletowych.
Jej najważniejsze role w repertuarze klasycznym to m.in. partie tytułowe w "Giselle" i "La Sylphide", Odetta-Odylia w "Jeziorze łabędzim" czy Królowa Śniegu w "Dziadku do orzechów". W baletach współczesnych choreografów Głowacka występowała m.in. jako: tytułowa Carmen w balecie Jelizariewa, Consuelo w "Popołudniowej sjeście" Méndeza czy Przyjaciółka w "Fantazjach" Waltera. Brała udział w filmach i programach telewizyjnych. Występowała z baletem warszawskim podczas wszystkich tournée w całej niemal Europie, także w USA, Kanadzie, Peru i Japonii, na Kubie i Tajwanie. Po zakończeniu kariery solistycznej nie zwolniła tempa. Pracowała jako pedagog w wielu zespołach. W 2018 roku wraz z dawną koleżanką z zespołu i przyjaciółką, Zofią Rudnicką zrealizowała w Operze Wrocławskiej "Giselle".

Odszedł w wieku 62 lat. Zdzisław Cisowski działaczem Niezależnego Zrzeszenia Studentów, społecznikiem i nauczycielem w Zespole Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych w Solcu Kujawskim.
W latach 1994-1998 był bydgoskim radnym wybranym z listy "Przymierze dla Bydgoszczy". Był działaczem Chrześcijańsko-Demokratycznego Stronnictwa Pracy. Przez wiele lat przewodniczył Społecznemu Komitetowi Obchodów Bydgoskiego Listopada. Co roku na Wzgórzu Dąbrowskiego odbywały się uroczystości upamiętniające wydarzenia Bydgoskiego Listopada 1956, w trakcie których spalono zagłuszarkę "Wolnej Europy". Był głównym organizatorem tych obchodów. Laureat Nagrody Honorowej IPN "Świadek Historii", członek zarządu bydgoskiego Klubu Historycznego im. gen. Stefana Roweckiego "Grota". Jako prezes Stowarzyszenia Pomocy Charytatywnej "Wschód" Zdzisław Cisowski był od kilku lat bardzo aktywnym współorganizatorem Bydgoskich Dni Kresowych.
W 2019 roku prezydent Andrzej Duda przyznał mu Srebrny Krzyż Zasługi.

Generał Zenon Werner był zastępcą dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego i prezesem WKS Zawisza. Wojskową karierę rozpoczął pod koniec lat 60-tych, był podchorążym Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu. Kariera wojskowego rozwijała się błyskawicznie. Jeszcze bardziej nabrała tempa po tym, jak Werner ukończył Akademię Wojsk Pancernych w Moskwie. To przyniosło mu awans na szefa sztabu - zastępcy dowódcy 35 Pułku Czołgów Średnich w Ostródzie. W latach 80-tych oficer dowodził 28 Saskim Pułkiem Czołgów Średnich w garnizonie Czarne, a po kilku latach został szefem sztabu - zastępcą dowódcy 20 Warszawskiej Dywizji Pancernej im. Konstantego Rokossowskiego w Szczecinku. Na początku lat 90-tych Werner był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie. 11 listopada 1994 roku Prezydent RP, Lech Wałęsa wręczył oficerowi nominację na stopień generała brygady. W 1995 roku Werner związał się z Bydgoszczą, najpierw objął stanowisko zastępcy szefa sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego ds. organizacyjno-mobilizacyjnych, przed odejściem ze służby był zastępcą dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Z kariera wojskowa gen. Werner pożegnał się w 2004 roku. Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Był założycielem i prezesem firmy Genderka, jednego z czołowych producentów styropianu w Polsce. Jego przedsiębiorstwo ma dziś pięć zakładów produkcyjnych w całej Polsce, około dwustu pracowników i produkuje milion metrów sześciennych wyrobów ze styropianu w ciągu roku. Ekspansję na rynki zagraniczne firma Genderka rozpoczęła uruchomieniem w 2007 roku produkcji w zakładzie w Oradei na terenie Rumunii. Firma Genderka była członkiem Wielkopolskiej Izby Budownictwa w latach 1999 - 2007, a Jacek Genderka członkiem rady Izby. W 2005 jego firma Genderka była lauraetką Konkursu Przedsiębiorstwo Fair Play, który organizowany jest przez Krajową Izbę Gospodarczą. W 2017 roku Instytut Europejskiego Biznesu, przyznał firmie Genderka wyróżnienie w rankingu najcenniejszych firm w Polsce - Brylantów Polskiej Gospodarki 2017, a dwa lata później firma zajęła 14 miejsce w rankingu Diamenty Forbesa. W 2015 roku, podczas 23. finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy na antenie TVP Bydgoszcz, firma Genderka wylicytowała serduszko z nr 1 . - Ja bardzo dużo pomagam, pomagam nawet nieznajomym, przesyłam im pieniądze i to jest priorytet w moim życiu - mówił wtedy Jacek Genderka. Zmarł w wieku 72 lat.