Święta znanych bydgoszczan. Szczerze nam o nich opowiadają

Zapytaliśmy osiem osób z Bydgoszczy o ich święta. Aktualne, przeszłe, radosne, wesołe. Jest jeden wspólny i oczywisty mianowniki tych zwierzeń - w Wigilię i Boże Narodzenie nikt nie może być sam. Posłuchajcie, co mają nam do powiedzenia w swoich świątecznych wyznaniach znani bydgoszczanie.

W tym roku święta organizujemy w środku trwającego remontu. Co prawda modernizujemy łazienkę, ale cierpi cały dom. Jednak miejsce na wigilijny stół i choinkę jest. Choć pamiętam taki rok, że tak długo odkładaliśmy kupno choinki, że  wreszcie biegałem za nią w Wigilię i już nie dostałem. Śmialiśmy się wtedy z żoną, że będziemy pokazywać naszej małej córce wystawy,  żeby wiedziała jak wygląda bożnarodzeniowe drzewko.

Dla mnie święta to czas szczególny, bo dzień przed wigilię wypadają moje urodziny. Zwykle byłem przez trochę poszkodowany - dostawałem łączony prezent. Pochodzę z południa. Na Śląsku niemieckim zwyczajem urodziny to bardzo ważne święto. Ci, którzy byli niegdyś pod wpływem Galicji, huczniej obchodzą imieniny. Ja akurat jestem z Sosnowca czyli podpadałem szczęśliwie bardziej pod tą drugą tradycję. Łaczony prezent w dzieciństwie tak mnie bolał, zwłaszcza, że tort ze świeczkami zawsze dostawałem.

W późniejszych latach, kiedy wszystko co trafiało na wigilijny stół trzeba było wystać w długich kolejkach, bardziej mi przeszkadzało, że akurat w dzień urodzin musiałem wystawać godzinami za karpiem, którego wcale nie lubię.

Nie wyobrażam sobie świąt bez gotowania. Uwielbiam kuchnię. U nas w domu łączą się kulinarne tradycje. Żona jest z Podlasia - u niej jadało się barszcz z uszkami, a w moim rodzinnym domu zupę grzybową. Ta w Wigilię była wyjątkowa, bo przygotowywało się ją jedyny raz w roku naprawdę postną, niezabielaną śmietaną.

Pamiętam święta w latach 60. To był czas, kiedy w społeczeństwie nie było tak dużych dysproporcji. Dziś kupujemy prezenty trochę na pokaz, a kiedyś wszyscy byli tak samo bogaci, a  raczej tak samo biedni. Jednak prezenty zawsze były. Mama miała zmysł praktyczny. Kupowała coś przydatnego. Dobry długopis, skarpetki czy piżamę. Smak świąt, który pamiętam z dzieciństwa to suszone grzyby, które się potem smażyło w panierce. Uwielbiam je do dziś, choć teraz - po latach - dieta już nie pozwala.

Zawsze lubiłem Boże Narodzenie w rodzinnym gronie. W tym roku nie będzie inaczej. Choinka, wspólna wigilia. W samochodzie grają mi kolędy. Na święta wyciągnę kolejne płyty. Nagrania tradycyjne i bigbandowe. Teraz akurat pakuję prezent dla przyjaciela rodziny, który pomaga mi od lat w sprawach, których czasem ja sam nie mam głowy dopilnować. Jestem też już po wigilii z przyjaciółmi, z którymi gram w siatkówkę. Lubię nastrój tych świątecznych dni. Ten moment, kiedy można się spotkać z bliskimi, porozmawiać, powiedzieć dzieciom rzeczy, których na co dzień się nie mówi.

Przez wiele lat grałem na statkach wycieczkowych. Pływałem po całym świecie. Bywało, że w Boże Narodzenie byłem gdzieś na drugim krańcu globu. Niby był pełny "ekskluziw", dookoła piękne krajobrazy, upalne słońce podczas, gdy w  Polsce panowały szare czasy komuny. To mnie jednak nie przekonywało. Wraz z kolegami zawsze przeżywaliśmy czas poza domem, każdy na swój sposób. Teraz na święta wyjeżdżamy tylko w Wielkanoc. Zawsze wybieramy sobie jakieś ciekawe miejsce w Europie.

Jeżdżę w różne miejsca na świecie. Ostatnio byłam w Japonii, ale Boże Narodzenie zawsze spędzam z rodziną w domu - w Bydgoszczy. Nie wyobrażam sobie, żebym mogła opuścić miasto w ten dzień, bo on jest dla rodziny. Obojętnie, czy były to wyprawy tak egzotyczne, jak na Papuę Nową Gwineę, czy Antarktydę - święta to dla mnie czas tylko dla najbliższych.

Podróże i plany są w zawieszeniu, tak samo jak wszechobecna w naszym życiu pogoń. Ważne są życzenia. Każde słowo ma dla mnie wielką wymowę i znaczenie.. Uwielbiam, gdy w domu jest wiele osób, tak jak było w Wigilię poprzedniego roku. Wspominam ją z wielkim sentymentem - utkwiła mi w pamięci. Święta to dom pełen ludzi. To taki dzień, gdy przyjeżdżają wszyscy moi najbliżsi. Przy stole zbiorą się 23, może 24 osoby. Przyjeżdżają córka z rodziną i syn z rodziną. Dołącza rodzina męża. No i wnuki, bo one są największą Gwiazdką. Jeden zaczyna chodzić, drugi zaczyna mówić. Trzeci śpiewa. Jest radośnie pogodnie, wszyscy wyczekujemy pierwszej gwiazdki. Podchodzą do okna dzieci i wnuki, szukają jej i potem opisują: barwnie i śmiesznie, Jakby wymuszały, że to już... I w końcu ona wychodzi, a my składamy sobie życzenia i zasiadamy do stołu. Śpiewamy oczywiście kolędy.

Dojdzie w tym roku jeszcze jedna - dla nieobecnych. Aby ci, których nie ma, byli tego dnia z nami.

Na żadnej z wież wigilii i świąt nie spędzałam. Moje były zawsze zwyczajne, domowe, rodzinne i dlatego takie piękne zawsze. Lubię tę tradycję, w której mąż z dziećmi szykują i stroją choinkę. Ja oczywiście wtedy w kuchni przygotowuję świąteczne jedzenie. Podział ról jest klasyczny i zawsze taki sam. Potrawy na stół także tradycyjne. Każdy z nas wyniósł pewne przyzwyczajenia ze swojego domu rodzinnego i je potem kultywuje.

Ale uwaga - tak było. W tym roku będzie inaczej i dlatego czekam z niecierpliwością. W te święta nic nie robię w kuchni, bo idziemy do brata, który ma nowy dom i zaprosił rodzinę do siebie. Pewnie będzie mi się podobało.

Każda wigilia Bożego Narodzenia jest wyjątkowa, bo spędzamy ją z rodziną. W moim sercu utkwiła jednak ta, którą spędziłem na morzu, gdy płynąłem do Indii. Trzydzieści lat temu 15 grudnia zostałem tatą, przeszczęśliwy płynąłem z innymi marynarzami Polskich Linii Oceanicznych do Kalkuty.

Tam w porcie spędziliśmy wigilię. Jeśli chodzi o smaki, to święto na statku nie odbiegały od zapachów świąt w domu. Na stole jest wszystko. co powinno być: i barszczyk z uszkami, i karp, i makowiec czy zupa grzybowa. To jednak port, a wokół ani zielonej choinki, ani śniegu... Już nie wspomnę o tęsknocie za rodziną.

Zgodnie z tradycją po uroczystej kolacji rozpoczęliśmy śpiewanie kolęd, męskie grono, tubalne głosy i - powiedzmy to sobie szczerze - nie wszyscy mogli się pochwalić dobrym słuchem czy talentem wokalnym. Zapewniam - kiedy trzydziestu mężczyzn próbuje wyśpiewać "Lulajże Jezuniu" to naprawdę jest wesoło. 

Święta. To choinka, pierniki i wyjątkowy nastrój, który udziela mi się już na długo przed wigilią. Tradycyjnie, od lat piekę i maluję pierniki. Od zawsze, gdy sięgnę pamięcią, każda "edycja" pierników zawierała zwierzęta. Czy to były ręcznie wycinane koty i psy, czy inne stworzenia. W tym roku są lisy, ptaszki, kundelki i koty. Jak zawsze... Robię zdjęcia tym piernikom, bo przecież zostaną zjedzone i kto uwierzy, ze były takie piękne? 

A w schronisku mamy na choince... psy i koty. Takie drewniane, wykonane w darze przez artystów-florystów ze sklejki i powieszone na czerwonych kokardkach.

"Wehikuł czasu to pamięć" - napisałem na płycie "Zimy" próbującej uchwycić magię tej,
przez jednych znienawidzonej, przez innych ukochanej pory roku.

Świąteczny czas płynie na własnych warunkach, możliwe że trochę pod prąd i mimo przedświątecznego zabiegania, pozwala przywołać, choć na chwilę, czasy dziecięcej beztroski, nadziei związanych z każdym nowym rokiem i bliskich, których już z nami nie ma. Nową świąteczną tradycją, którą kultywujemy od dobrych kilku lat, stała się nasza impreza w Estradzie. Spotykamy się zawsze 26 grudnia.

To idealny moment, gdy całe okołoświąteczne szaleństwo powoli ucicha, a my
nareszcie mamy czas, by na moment zwolnić. To okazja do spotkań z dawno nie widzianymi znajomymi, którzy na Święta zjeżdżają do Bydgoszczy. Ciekawym doświadczeniem jest grać utwory sprzed wielu lat - widzimy jak dużo się w naszych życiach zmieniło. Gramy muzykę i wspominamy stare dobre czasy w świetnej atmosferze.

Był 2001 rok. Pierwszy raz w życiu miałam spędzać wigilię w innym domu, niż rodzinny. Szykowałam się na kolację u rodziców mojego chłopaka - Michała - w Starogardzie Gdańskim. Oboje stamtąd pochodzimy, skończyliśmy tę samą podstawówkę i liceum. Potem rozjechaliśmy się: on na studia do Gdańska, później do Niemiec. Ja zamieszkałam w Bydgoszczy. Tu spotkaliśmy się ponownie, w maju 2001. Wigilijna kolacja w domu jego rodziców była dla nas dużym przeżyciem. Dziwiło mnie, że Michał przeżywa to aż tak bardzo. Przyjechał po mnie cały w nerwach, spięty, małomówny. Czułam, że jakaś świąteczna kłótnia wisi w powietrzu. Wszystko stało się jasne, gdy dojechaliśmy pod dom, a Michał wyjął... pierścionek zaręczynowy, z białego złota, z brylancikiem i niebieskimi kamieniami.

Nie wahałam się. Przed pierwszą gwiazdką byliśmy już narzeczonymi. Następne święta przeżywaliśmy jako małżeństwo.