Ja rodziłam, a to mąż skradł cały show. Gdy skurcze nie były jeszcze bardzo uciążliwe, spacerowaliśmy przy salach porodowych. Z jednej położna wyszła z zakrwawionymi narzędziami. On zrobił się szarawy. I padł jak długi. Kilka minut później ja, rodząca, woziłam go po oddziale na wózku inwalidzkim. Gdy doszedł do siebie, z innej sali wyszła pielęgniarka z łożyskiem. Mojego męża trzeba było ocucić i podnieść z podłogi.
To historia mojego drugiego porodu. Do pierwszego szłam przerażona. Swój strach karmiłam krwawymi zdjęciami z internetu i niskobudżetowymi dokumentami o rodzeniu. Nie miałam zielonego pojęcia, jak prawdziwy, niefilmowy poród wygląda. Wypytywałam wcześniej różne matki: jak było? Ale odpowiedzi były wymijające. Miałam wrażenie, że jest jak w 'Facetach w czerni'. Jakby dostały fleszem w oczy i zresetowała im się pamięć. 'Byłam w ciąży, a potem miałam bobaska'. Pośrodku - nic. A ja się bałam. Dziś, gdyby pominąć ten strach, powiedziałabym: było super. Właściwie byłam nawet rozczarowana akcją porodową. Jak dostałam Gabrysia, pierwszego syna na klatkę piersiową, pomyślałam: to już? I o to ten cały ambaras?
Koniecznie chciałam urodzić piątego. Dlaczego? Wszystko, co ważne dla mnie wydarzyło się piątego. Tego dnia się urodziłam, poznałam Czekoladę, zaręczyłam się. Czekolada to mój mąż - Janu, Portugalczyk. Oczywistym było, że urodzę piątego dnia obojętnie którego miesiąca. Z Gabrysiem się udało. Przyszedł na świat piątego listopada, w Szpitalu Miejskim.
Wcześniej z Czekoladą omówiliśmy plan porodu. W skrócie: wspieraj, pomagaj, dopinguj, uczestnicz, nie przeszkadzaj, troszcz się, użyteczny bądź. Ale nie wypaliło. Na porodówce okazało się, że wszystko mnie w nim denerwuje. I po prostu go wywaliłam. A mój strach wciąż rósł. Mąż podsycał go opowieściami o kuzynce (1,5 metra wzrostu), która naturalnie urodziła ośmiokilogramowe dziecko. - Takie geny - mówił. Z tej paniki od samego początku prosiłam o znieczulenie, każde, jakie jest dostępne. Od razu. Ale położna radziła, bym wzięła je dopiero, gdy faktycznie będzie boleć. Niestety, w momencie, w którym poczułam, że już nie jest fajnie, okazało się, że na znieczulenie za późno. Po kilku chwilach urodziłam. 'Taki małe?' - dziwiłam się patrząc na synka. Nigdy wcześniej nie widziałam noworodka. A sam poród w jakiś sposób mnie... rozczarował. Nic wielkiego. Po siłowni miewałam większe zakwasy.
Przed drugim porodem byłam nastawiona, że to będzie 'kaszka z mleczkiem'. I wtedy się zdziwiłam (śmiech). Też chciałam urodzić piątego. Prawie wyszło. Córka urodziła się kilka minut po północy. Gdy zorientowałam się, że już jest szósty, to jakby mi zasilanie odcięło. Końcówka porodu nie była łatwa. Ale gwiazdą porodówki i tak był Czekolada, który mdlał na widok krwi i łożyska.
Trzeci raz rodziłam w Bizielu. Córka urodziła się szóstego, więc pomyślałam: niech kolejny syn urodzi się siódmego, będzie łatwo zapamiętać. Wpadłam o północy do szpitala, absolutnie nie przejmując się brakiem skurczów: rzęsy pomalowane, włosy zaplecione, sukienka. 'Przyszłam rodzić' - rzuciłam. Ale nie przeszłam nawet przez recepcję. Wywalili mnie z miejskiego. Chwilę później spróbowałam w Bizielu. To samo. W MSW - też. Rano przyjechałam ponownie. Znów mnie odesłali z dwójki, z Biziela. Zrezygnowałam. Pomyślałam urodzę siedemnastego. Ale dwunastego zaczęła się akcja porodowa. Pojechałam do Biziela. Przyjmowała mnie ta sama położna. Tym razem byłam w dresach, z kołtunem na głowie, zero makijażu. 'O! Teraz widać, że pani rodzi' - powiedziała i wzięła mnie na porodówkę. Janu przywiózł sobie kebaba i hamburgery, włączył tablet, założył słuchawki i oglądał film. Uciszał mnie, że zbyt głośno zasysam gaz rozweselający i on wtedy nie słyszy dialogów. Na końcu mi wmawiał, że sama go przekonywałam, że 'najlepszą pomocą jest nie przeszkadzać'. Historia jego porodowego wsparcia ułożyłaby się w zgrabny pozew rozwodowy (śmiech).
Z czystym sumieniem mogę polecić obie porodówki: i w miejskim, i w Bizielu. Wszędzie spotkałam się z cudownym personelem. Śmiać mi się dziś chce z mojego strachu przed rodzeniem. Ale mam też przekonanie, że kobiety wysportowane rodzą łatwiej. Byłam aktywna przez wszystkie ciąże, jeszcze dzień przed porodem widziano mnie w siłowni. To znaczy... usiłowano mnie z niej wywalić (śmiech).
Pierwszy raz rodziłam w szpitalu MSW. Nie byłam przygotowana. Ale też się nie bałam. Karmiłam się wcześniej opowieściami o porodach w ekstazie, w wannie, w medytacji. Pracowałam wówczas w szpitalu i założyłam, że skoro jestem 'z branży', to 'czerwony dywan przede mną rozłożą' (śmiech). Liczyłam, że zostanę potraktowana dobrze. Pomyliłam się. Na sali porodowej zostaliśmy sami. Położna pojawiała się tylko wtedy, gdy mąż po nią pobiegł. Czułam się niepewnie, bo kompletnie nie wiedziałam, co robić. Starałam się oddychać równo, ale nie znałam techniki. Wyobrażałam sobie, że poród przebiegnie zupełnie naturalnie, bez chemii. A położna przyszła i po prostu podawała mi leki rozkurczowe, przeciwbólowe i ostatecznie oksytocynę, nie pytając o nic. W pewnym momencie straciłam oddech, miałam strasznie silne skurcze po oksytocynie, bolało okrutnie. Położna skwitowała opryskliwie: 'A co ty tak krzyczysz?!'. Gdy z bólu wykręciło mi gałki oczne, spytała 'ćpałaś?'. Nie miałam siły na złość. Mąż miał (śmiech). Ja chciałam to po prostu przetrwać. Nie udało się urodzić bez nacięcia, niestety. Podczas porodu lekarz przyszedł i nacisnął na brzuch. Bóle po nacięciu wracały co miesiąc przez następne lata. Ten poród był trudny. Niby nie powiedziałam sobie po nim: 'nigdy więcej'. Ale zwlekałam z decyzją o kolejnej ciąży, mimo że zależało nam na niewielkiej różnicy wieku między rodzeństwem.
Gdy już zaszłam w ciążę, postanowiłam się solidnie przygotować. Pojechałam na szkolenie Medical Pregnancy Training i zostałam trenerem medycznym kobiet w ciąży. Wierzę, że rodzenia można się nauczyć. Jasne, że kobiety są naturalnie stworzone do porodu. Pytanie tylko: na ile my na co dzień funkcjonujemy 'naturalnie'. Po sześciu miesiącach ciąży spędzonych w pracy przy biurku ciało nie jest w gotowości. Zapominamy o naturze, natura o nas. Rodzimy twarzą, napinamy się zupełnie niepotrzebnie. Mój drugi poród był zupełnie inny. Rozpoczął się trzy tygodnie przed terminem, czułam zresztą, że urodzę wcześniej. O godz. 5.30 obudził mnie pierwszy skurcz. Wstałam, posprzątałam mieszkanie, spakowałam torbę do szpitala, rozłożyłam matę i... ćwiczyłam. Wykonywałam okrężne ruchy miednicą, trenowałam oddech, pracowałam nad rozwarciem. Skurcze były mocne, ale dawałam sobie z nimi radę. Tymi ćwiczeniami pomagałam dziecku dobrze ustawić się w kanale rodnym. O godz. 8.30 przyjechałam na porodówkę w Szpitalu Miejskim. Z ośmiocentymetrowym rozwarciem. Po KTG chciałam jeszcze poćwiczyć, bo mi się noga napięła, ale położna już nie pozwoliła (śmiech). Rodziłam. To był 'miękki' poród. Trafiliśmy na przecudowną położną. Cały czas była przy nas, o wszystko pytała. Udało nam się urodzić bez żadnej chemii. Poradziła, jak stymulować naturalnie oksytocynę. Mąż delikatnie musiał naciągać mi sutki. Po tym masażu skurcze tak przybrały na sile, jakbym dostała zastrzyk z oksytocyną. Po dwóch partych skurczach urodziłam. Bez chemii, bez nacięcia, bez środków przeciwbólowych. Pielęgnacja noworodka też w tym szpitalu była o niebo lepsza. W MSW dwie pielęgniarki wpadały do sali i w pięć minut myły trzy noworodki. Syn przez trzy miesiące potem płakał przy kąpieli. W miejskim pielęgniarka spędzała przy każdym dziecku 15 minut. Myła delikatnie, czule do niego mówiła.
Byłem bardzo młody, gdy urodził się Kuba. Miałem niespełna 22 lata. Więcej wiedziałem o fazach rozwoju rozwielitki niż o porodach. O nich w szkole nie uczyli. Kumple jeszcze studiowali i balangowali, nikt nie był w stanie dać mi dobrych rad, podzielić się opowieścią z porodówki. A mój tata jest z pokolenia facetów, którzy nie mieli na nie wstępu. Co najwyżej torbę do porodu podawali przez okno. Na sznurku. Dlatego poszliśmy do szkoły rodzenia. Poznaliśmy fazy porodu, odwiedziliśmy porodówkę, gdzie zobaczyliśmy wannę do rodzenia w wodzie. Mieliśmy poczucie, że sporo wiemy. I będzie dobrze.
Na porodówkę do Szpitala Miejskiego przyjechaliśmy ok. 9 rano. Zasypano nas papierami do podpisania. I traktowano nas jak studenciaków, którzy zrobili dzieciaka, więc muszą sobie poradzić. Żonę podłączyli do KTG, obok sali, gdzie kobiety akurat rodziły i krzyczały. Pół godziny później wpadła w panikę: że nie chce rodzić, że wracamy do domu. Już wtedy byłem zestresowany. Ale wiedziałem, że to nie ja jestem tu najważniejszy.
Na początku szło zgodnie z planem. Skakaliśmy na piłce, potem podali żonie oksytocynę i przeciwbólowo - dolargan. To był silny środek, dziś się go już nie podaje rodzącym. Justyna odjeżdżała, chwilami czuła, że obraz się jej rozjeżdża. Odeszły jej wody. Poetycko brzmi, prawda? A w realu - po prostu chlusnęło tymi wodami. Położyła się na łóżko i zamiast o siebie, martwiła się, czy ja nie jestem głodny. Nie mógłbym wtedy nic przełknąć. Cały czas do niej mówiłem. Byłem przekaźnikiem między położną a Justyną. Ona jej nie słyszała, ja mówiłem wprost do ucha: oddychaj, teraz przyj, a teraz nie.
Okazało się, że Kuba jest owinięty pępowiną. I poród się komplikuje. Justyna zemdlała, ja ją ocuciłem. Przybywało personelu. W kluczowym momencie przy łóżku stały trzy położne, dwie lekarki i już nikt nie udawał, że jest w porządku. Odsunęły mnie na bok. To było strasznie trudne. Nic nie mogłem zrobić, tylko patrzeć. Kuba urodził się zielonkawy, siny. Niekształtny, spłaszczona główka, trochę jak ufoludek. I nie zapłakał. Dopiero po chwili złapał oddech i usłyszałem go. To była chyba najdłuższa 'chwila' w życiu. Była 18.30.
Potem położna mi gratulowała, że zachowałem zimną krew. Przyznała, że ona straciła głowę.
Gdy wróciłem do domu wypiłem z rodzicami i dziadkiem lampkę szampana. I padłem.
Drugi raz rodziliśmy w Bizielu. Justynie marzył się poród w wodzie, ale okazało się, że choć wanna jest, to służy raczej jako miejsce do przechowywania piłek. Nie było szans. Pojechaliśmy w ostatniej chwili. Poród trwał godzinę. Ale było bardzo intensywnie, boleśnie. Sam przeciąłem pępowinę. Znów poetycko, prawda? Ale mistyki w tym nie było. To technicznie dość trudne. Jakby wąż ogrodowy przecinać nożyczkami. Po wszystkim wyszedłem za położną, która zabrała Zuzię. Gdy wróciłem, młody lekarz zszywał żonę. Rzucił tradycyjny na porodówkach żarcik: 'i ostatni szew dla tatusia'.
W trzeciej ciąży żona niemal do rozwiązania była aktywna: biegała, chodziła z kijkami, na jogę. Zakładaliśmy, że ten poród będzie najłatwiejszy. Szybko pójdzie. Dlatego, już jadąc na porodówkę odebrałem pakiet startowy na bieg na Miedzyniu. Myślałem, że pobiegnę następnego dnia. Życie zweryfikowało moje plany. Tak jak podczas pierwszego porodu bałem się o syna, tak przy trzecim - drżałem o życie Justyny. Personel był fachowy, traktowano nas z dużym szacunkiem, pytano przed każdą ingerencją medyczną o zgodę. Czułem, że porodówki się zmieniły przez te kilkanaście lat. Ale poród był ciężki. Justyna miała bóle krzyżowe, Asia nie wstawiła się dobrze w kanał rodny.
Żona strasznie cierpiała. Krzyczała: 'umieram!'. Po porodzie usłyszałem od położnych, że w pewnym momencie one na serio martwiły się, że tak może się stać.
Justyna miała dość. Ale słuchała, gdy domagałem się: oddychaj. To kobieta z charakterem, dziś śmiejemy się, że tak naprawdę posłuchała mnie tylko trzy razy w życiu: przy trzech porodach. Ale wtedy zabawnie nie było. Justyna nie miała siły, była wyczerpana. I znów, jak przy Kubie, nagle zaroiło się w pokoju od białych fartuchów. Naprawdę się bałem. Na szczęście skończyło się dobrze. Po chwili żona miała naszą Asię przy piersi. Ja siedziałem w kącie sali. I płakałem. Ze szczęścia. Justyna momentalnie odzyskała siły i powiedziała: 'Kocham cię, jestem twoją mamusią'
Fundacja Rodzić po Ludzku rozpoczęła akcję 'Głos matek ma moc zmiany'. Pyta kobiety o ich doświadczenia okołoporodowe: jak były traktowane przez personel? czy rodzą w godnych warunkach? O swoich doświadczeniach kobiety mogą opowiedzieć w specjalnej ankiecie online. Głosy matek pomogą Fundacji w podejmowaniu interwencji tam, gdzie łamane są prawa kobiet.
Ankietę Fundacji Rodzić po Ludzku można wypełnić TU.
Bydgoskie szpitale można sprawdzić w wyszukiwarce przygotowanej przez Fundację Rodzić po Ludzku.
Z informacji przez nią zebranych wynika, że najwięcej w mieście porodów przez cesarskie cięcie wykonuje się w Bizielu (40 proc.). To nie dziwi, bo to szpital najbardziej wyspecjalizowany, opiekujący się ciążami trudnymi, zagrożonymi, mnogimi, w których przypadku częściej naturalny poród nie jest możliwy. W szpitalu MSW - 34 proc. kobiet rodzi przez cesarskie cięcie, w Szpitalu Miejskim - 33, 2 proc.
Podana też jest statystyka związana z nacinaniem krocza. W Szpitalu MSW - dokonywane jest w 31 proc. przypadków, w miejskim - w 44 proc.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze