1989 r. Wojciech Woźniak ma 25 lat. Wczoraj był kimś w rodzaju "kaowca" wśród rolników, zatrudnionym przez związek spółdzielni gminnych. Dziś jest bezrobotnym. Kolega mówi: załóżmy zakład fotograficzny. - Każdy wtedy coś zakładał. Pomyślałem: czemu nie? - opowiada. Wziął pożyczkę, kupił polaroida i zaczął pstrykać zdjęcia legitymacyjne.
Nie spodziewał się, że w fotograficznej ciemni spędzi wiele lat. Dziś jest jednym z najbardziej uznanych fotografów w mieście, wykładowcą Bydgoskiej Akademii Fotografii. Wszedł do dużych pokoi bydgoszczan, robił zdjęcia wśród krzyków na porodówce w Bizielu, fotografował pustkę po basenie na Nakielskiej, Torbydzie i po tym, co w mieście zniknęło. I oko swojego psa. Bo jest jedną z rzeczy najważniejszych.
25 lat pracy zamknął w 25 kadrach, które za kilka dni pokaże na wystawie podsumowującej ćwierćwiecze. Twierdzi, że każde zdjęcie o nim. Nie lubi opowiadać o sobie, daje się jednak naciągnąć na kilka opowieści.
Układanie rzeczywistości
Nie planowałem nigdy zajmować się fotografią. Grałem w Variété, jeździliśmy do Jarocina i wydawało mi się, że muzyka to wszystko, co mam, jedyny środek komunikacji ze światem. Ale życie tak się potoczyło, że musiałem się fotografii nauczyć. I to w szybkim tempie i samodzielnie. Atelier, które założyłem z kolegą po upadku PRL-u, mieściło się w pobliżu liceum plastycznego, uczniowie przychodzili z różnymi zadaniami: solaryzacja, relief, izohelie... Wciągnąłem się w fachową literaturę, dużo czytałem o filozofii obrazu. Pokochałem ciemnię. Była moim magicznym światem, zacząłem eksperymentować.
Dokładnie 25 lat temu z Galerii Autorskiej dostałem propozycję zrobienia pierwszej wystawy. "Układanie rzeczywistości" pokazałem nieśmiało, trochę wstydliwie. Okazało się, że to dobre zdjęcia. Artyści zachęcili mnie, bym aplikował do związku fotografików. Po latach - udało mi się. Już wtedy żyłem z fotografii, bo z muzyki się nigdy nie dało. Gdy urodziła się Malwina, moja córka, dziś 21-letnia, rozpocząłem pracę w Muzeum Okręgowym jako fotograf. I tak jest do dziś.
Pokochałem fotografię analogową. Bo to podwójne doświadczenie: uważność, gdy wykonuję zdjęcie, skupienie, gdy w ciemni wyłania się obraz na odbitce. Gdy przyszedłem do pracy w muzeum, kolega mi je pokazał: kilkadziesiąt szufladek, a w nich 60 tys. klisz. Wszystkie zabytki, które są w bydgoskim muzeum. To zdjęcie zostało zrobione na ulicy Gdańskiej. Było elementem projektu "Sentymenty", w którym pokazałem obiekty istotne w moim życiu: Torbyd, basen przy Nakielskiej, dworzec PKP, muzeum przy Gdańskiej. Oglądałem ten budynek jako dziecko z okna mieszkania babci przy Gdańskiej. Po latach życie zatoczyło pętlę, zacząłem tu pracować.
Postać cienia pokazałem na pierwszym przeglądzie fotografii, który organizowaliśmy w bwa z Jerzym Zegarlińskim. To było w 1995 r. Wróciliśmy z żoną z podróży poślubnej. W Londynie kupiłem pierwszy średnioformatowy aparat. Nie mieliśmy wtedy nic, poza tym, że się bardzo kochaliśmy: własnego mieszkania, ja nie miałem pracy. To zdjęcie to pytanie o jutro: co się wydarzy?
Moje fotografie są proste, nie przeintelektualizowane. Chcę, by docierały do ludzi. Nie wyjeżdżam daleko, by robić zdjęcia. Szukam fascynacji wokół siebie. Fotografuję córkę, zwierzęta, las.
Malwina miała 12 lat. Nie chciała tego zdjęcia. Była zła, że ją złapałem, gdy przygotowywała lalki do wyniesienia do piwnicy. Ale się uparłem: wiedziałem, że to ważny moment. Że moja córeczka właśnie przestaje być mała.
Po latach polubiła to zdjęcie.
Strasznie się bałem tego projektu. Jestem introwertykiem, nie potrafiłem rozmawiać z ludźmi. Pójście do sąsiada, z którym się nie znam, było nie do przejścia. A miałem wejść do mrówkowca na Bartodziejach i przekonać ludzi, że warto mi pokazać swój duży pokój. Okazało się, że ci ludzie bardzo tego potrzebowali. W mieszkaniach spędzaliśmy długie godziny. Ich życie było zapisane na meblościankach, które fotografowałem.
Zawsze w życiu sobie utrudniam. Wyczytałem gdzieś o materiałach na podczerwień, postanowiłem je znaleźć. W 2003 r. w Polsce ich nie było. Rok czekałem, w końcu przyleciały do mnie - z Japonii. Zdjęcia są z Tymawy. A podczerwień tak je odrealniła, że wyglądają jak ze snu.
Wracaliśmy z Istambułu, gdzie z Wacławem Kuczmą pokazywaliśmy kilkanaście polskich obrazów na dużej wystawie sztuki. Jechaliśmy samochodem 3 tys. km. Zdjęcie zrobiłem w Rumunii. Byliśmy już bardzo zmęczeni. Droga jednostajna, sennie było. I nagle pojawił się koń.
Rzecz o relacjach między człowiekiem a zwierzęciem. Mam buldoga, Balbinę. Miałem kota, Emila. Zwierzaki kochały się, kochały nas. Ta miłość, bezgraniczne zaufanie, oddanie, fascynują mnie. To jeden z najważniejszych tematów w moim życiu.
Buldogi i przemoc
Przede mną dwa wyzwania. Pierwsze: adopcja. Byliśmy z małżonką niedawno na zlocie buldogów organizowanym przez Załogę Buldoga. To młodzi ludzie, którzy opiekują się psami z pseudohodowli, często kalekimi. Szukają im domów adopcyjnych. Podjęliśmy decyzję, że we wrześniu weźmiemy jednego czy dwa. Damy im dom.
Drugie wyzwanie dotyczy zdjęć. Od miesięcy przygotowuję się do wystawy o przemocy. Wobec zwierząt i ludzi. Chciałbym w przyszłym roku pokazać te zdjęcia w Galerii Miejskiej, ale nie wiem, czy dam radę. Jestem dość kruchej natury.
W Galerii Kantorek 27 lipca o godz. 18 zostanie otwarta wystawa podsumowująca 25 lat twórczości Wojciecha Woźniaka.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze