Podróże, o jakich nie słyszeliście. Która dostanie nagrodę?

"Nikt wcześniej nie wpadł na pomysł przejazdu na deskach wybrzeża Malezji, więc trzeba było to zmienić! Planowany jako kontynuacja podróży sprzed lat wypad do Malezji w końcu stał się rzeczywistością i na przełomie 2015/2016 ruszyliśmy zmierzyć się z lokalnym asfaltem (bądź jego brakiem). Od granicy z Tajlandią do Singapuru, machaliśmy nogami gdzieś pomiędzy ryżem a palmami, odwiedzając miejsca, gdzie dzieciaki (i nie tylko) mogły po raz pierwszy spróbować swoich sił na deskorolce. Do tego udało nam się stoczyć (przegrany) bój z małpiszonami, wypić wigilijny barszcz z łupiny kokosa, spędzić Sylwestra z chińskimi hazardzistami, przetestować noclegi w meczetach i asfaltowy surfing za skuterami." Współtowarzyszem wyprawy był Adam Araszkiewicz.

MATERIAŁY PROMOCYJNE

"Kiedy nasza czteroosobowa rodzina czekała na narodziny piątego członka, okazało się, że kończą się dwa kontrakty i pozostaje albo szukać nowej pracy, albo wyruszyć w wymarzoną podróż. Postanawiamy podjąć wyzwanie! Trzy miesiące później kupujemy bilet w jedną stronę do Quito w Ekwadorze. Po ponad miesiącu podróży po Ekwadorze decydujemy się na kupno kampera, który znacznie ułatwia podróż z trójką małych dzieci. W nowym domu na kółkach przemierzamy niespiesznie Peru (trzy miesiące), Boliwię (miesiąc) oraz Chile i Argentynę (trzy miesiące). Po drodze doświadczamy mnóstwo przygód: są to zarówno wspaniałe spotkania i niezapomniane widoki, jak i kłopoty z autem czy zdrowiem. Po niecałych ośmiu miesiącach podróży docieramy do Ziemi Ognistej, aby sprzedać kampera i z głowami pełnymi wrażeń wrócić do Polski. W trakcie podróży powstają akwarele malowane ręką mamy, które później stały się podstawą do wydania książki "Rysunkowa Podróż po Ameryce Południowej". Współtowarzysze: Andrzej Grzegorzewski, 4,5-letni w momencie wyjazdu Kacper, 2,5-letni Konrad i sześciomiesięczna Kaja.

ANDRZEJ GRZEGORZEWSKI

"Odwiedzimy położoną wysoko w boliwijskich Andach wioskę San Pedro de Macha, w której raz w roku odbywa się niecodzienne święto Tinku - Fiesta de la Cruz. Po uroczystej mszy z poświęceniem krzyży, dochodzi do rytualnych walk na pięści pomiędzy klanami. Krew jest ofiarą dla Pachamamy (Matki Ziemi) w intencji dobrych zbiorów w kolejnym roku. Zagłębimy się w czeluści kopalni srebra w Potosi, gdzie górnicy oddają cześć El Tio. Jego postać przypomina diabła, ale jest on uznawany przez górników za anioła stróża i opiekuna, który dba o ich bezpieczeństwo pod ziemią. Będziemy świadkami obchodów Wielkiego Piątku w boliwijskiej Copacabanie. Dzień ten ma niewiele wspólnego z powagą jaka towarzyszy mu w Polsce, wręcz przeciwnie - wielkopiątkowe obchody bardziej przypominają rodzinny piknik i odpust niż dzień żałobny. W brazylijskim Salvador de Bahia weźmiemy udział w mistycznej ceremonii candomble (na Haiti znanej jako voodoo, a na Kubie jako santeria), podczas której uczestnicy pod wpływem dudniących bębnów wpadają w trans, by połączyć się z Orishas - bogami. W Mexico City odwiedzimy największy w całej Ameryce mercado de brujeria (targ czarowników). Każdy może znaleźć tutaj coś dla siebie. Są figury Santa Muerte (Świętej Śmierci) - postaci przedstawiającej zakapturzony szkielet kobiety z kosą, której kult najbardziej rozwinął się wśród sicarios (płatnych zabójców), przestępców i biedoty. Swojego patrona maja także narcotraficantes - jest nim Jesus Malverde. Na straganach nie brakuje też katolickich figurek - Nuestra Senora de Guadalupe, Chrystusa, a nawet Jana Pawla II. Nad jeziorem Atitlan w Gwatemali złożymy wizytę w domowym sanktuarium, w którym katoliccy mieszkańcy oddają cześć indiańskiemu bogowi Maximonowi, którego figura ma postać mężczyzny w kapeluszu z nieodłącznym cygarem w ustach". Współtowarzysz: Joanna Pluta

MATERIAŁY PROMOCYJNE

"Wyprawa miała na celu poznanie bliżej kultury i cywilizacji Majów. Jest to naprawdę kawał wielkiej historii, zupełnie pomijany w podręcznikach szkolnych a według nas zasługuje na dużo więcej niż tylko wspomnienie. Z Mexico City pojechaliśmy do stanu Chiapas do wiosek współczesnych Majów - Zinzancantan i Chamula. Tam mieliśmy okazję spędzić jakiś czas z mieszkańcami, rozmawiając z nimi. Następnie pojechaliśmy do Gwatemali, gdzie byliśmy w wioskach współczesnych Majów takich jak Todos Santos Cuchumatan. Odwiedziliśmy też Antigua, jezioro Atitlan, gdzie mieliśmy niepowtarzalną okazję przyglądać się życiu współczesnych Majów. Następnie udaliśmy się do Flores, aby odbyć kilkudniowy trekking do El Mirador, starożytnego miasta Majów, gdzie mieliśmy znowu możliwość porozmawiać z archeologami przy pracy. Potem pojechaliśmy do Tikal i opuściliśmy Gwatemalę. Na Jukatanie objechaliśmy większość miejsc z naciskiem na Calakmul. Kolejne, zupełnie zagubione miasto Majów w dżungli, gdzie nie docierają wcale turyści. Na Jukatanie spędziliśmy kolejne godziny na rozmowach z lokalesami. Wspaniały czas." Współtowarzysz: Jan Kurzela

MATERIAŁY PROMOCYJNE

"Na koncie obronione dwie prace magisterskie. Finalnie w portfelu 250 zł i wielkie chęci odkrycia czegoś nowego. Brak znajomości żeglowania nie pozwoliły pokrzyżować planów i załapać się na jacht płynący przez Ocean Atlantycki. Determinacja, kreatywność w połączeniu z autostopem dały niebywałą możliwość zobaczenia czterech wysp na Karaibach, jednej na Bahamach oraz eksploracji przy użyciu kciuka 7000 km po meksykańskim lądzie. Spanie w namiocie czy też u spotkanych ludzi pozwoliło mi odkryć Meksyk w zupełnie inny sposób, w stosunku do tego, co o nim słyszałem i czytałem. 144=dniowa podróż okazała się wyprawą w głąb siebie."

jaktodaleko.pl

"Głównym celem było spełnienie mojego dziecięcego marzenia, czyli dalekomorskiego rejsu do nieznanych wysp. Wyruszyłem jako 22-letni student, który chciał coś zmienić w swoim życiu, absolutnie nie miałem doświadczenia w żeglarstwie (raz w życiu byłem pod żaglami). Wszystkie nauczyłem się na jachcie, a kończąc rejs w Australii patrzyłem na jacht jak na dom, znając każdą linę oraz skrawek. Podczas wyprawy poznałem miejsca, które znajdują się najdalej od cywilizacji zachodniej, bowiem na samym środku oceanu. Mieszkają tam ludzie o olbrzymich sercach, od których wiele się nauczyłem i nawiązałem przyjaźnie, które do przetrwają do końca mojego życia."

MATERIAŁY PROMOCYJNE

"Celem naszych podróży na Kaukaz jest eksploracja gór oraz kultury etnosów Kaukazu Północnego i Południowego. Dodatkowo poszukujemy polskich śladów bytności rodaków w tym rejonie świata na przestrzeni dziejów. Rejon eksplorujemy od 2011 r.". Współtowarzysze - Beata Rudnik-Tulej i Mikołaj Tulej

KONRAD TULEJ

Emil Witt od czterech lat szukał w amazońskich lasach deszczowych izolowanych Indian, żyjących cały czas w neolicie. W końcu się udało. Wybrał się Łukaszem Tulejem w okolice Parku Narodowego Manu, tam skonstruowali sami tratwę i następnie postanowili spłynąć rzeką Madre de Dios, aż do wioski Boca Colorado. Niestety drugiego dnia spływu Łukasz doznał obrażeń od wystającego z rzeki konara i musiał wrócić do cywilizacji. Emil po załatwieniu transportu dla kolegi, zaprzyjaźnił się z Indianami z plemienia Yine i z ich pomocą spełnił swoje marzenie zobaczenia niekontaktowanych plemion Indiańskich. A co z tratwą? W kolejnych dniach Emil z powodzeniem spłynął samotnie aż do Colorado i była to najpiękniejsza przygoda jego życia.

MATERIAŁY PROMOCYJNE

"W ciągu 116 dni przemierzyliśmy cały łańcuch Karpat: góry Rumunii, Ukrainy, Polski i Słowacji. Pokonaliśmy ponad 2000 kilometrów najdzikszych szlaków Europy. W czasie swojej wyprawy trafiliśmy na wspaniałych ludzi, którzy bezinteresownie pomagali nam w dotarciu do celu. Dzięki relacjom naszych zmagań na bieżąco, dzieleniem się trudami z najbliższymi, ale również i nieznanymi osobami, mieliśmy poczucie wsparcia. Dodawało nam to sił i dawało poczucie sensu naszych działań, kiedy sami mieliśmy wątpliwości. Mimo wszystkim przeciwnościom losu i wypadkom, które nam obojgu przydarzyły się w drodze, szczęśliwie dotarliśmy do celu naszej wędrówki.". Współtowarzysz - Sławomir Sanocki

MATERIAŁY PROMOCYJNE

"Celem osobistej wyprawy było podążanie śladami piosenki "Chan Chan" zespołu Buena Vista Social Club. Głównym motywem była chęć doświadczenia na żywo miejsc, o jakich pisał twórca utworu Compay Segundo. Tytułowy Chan Chan podążał z Alto Cedro przez Marcane i Cueto do Mayari do pięknej Juanicy, by w trakcie przesiewania na plaży piasku do budowy wspólnego domu, doświadczać z jej strony erotycznych uniesień. Podróż tymi śladami miała na celu próbę spojrzenia na dzisiejszą Kubę i jej mieszkańców, jaką ona - wyspa - jest, i jaką oni - Kubańczycy - są. W trakcie podróży pojawiło się dodatkowo zadanie, by otrzymane od jednego z podróżujących struny "podarować dobrym ludziom", Kubańczykom, których spotkam w dalszej drodze. Sama historia z tymi strunami mogłaby być oddzielną opowieścią. Niestety, to co dziś gra w duszy kubańskiej, bo nie do końca wiadomo, co dziś stanowi o tej duszy i tożsamości, pozostaje w dużej sprzeczności z naszymi wyobrażeniami o Kubie i jej mieszkańcach."

MATERIAŁY PROMOCYJNE

"W 2009 r. zmarł mi tata i postanowiłem, że muszę zrobić coś wielkiego, muszę się z czymś zmierzyć, postanowiłem przejść Polskę na piechotę z najdalszych krańców. Już podczas marszu wymyśliłem sobie, że pokonam Polskę na trzy sposoby: piechotą, kajakiem i rowerem. I udało się - po wielkich trudnościach przemierzyłem nasz kraj na trzy sposoby. Celem wyprawy było poznanie własnych możliwości i poznanie własnego siebie. I potrzeba zmierzenia się z mocnym wyzwaniem. Pierwotnie plan zakładał tylko Polskę na piechotę, ale mój apetyt na odkrywanie rósł z każdym kilometrem. I z jednej wyprawy powstał projekt Triatlon Ekspedition Polska, którego założeniem było samotne pokonanie kraju na trzy sposoby."

MATERIAŁY PROMOCYJNE

"Mongolia to kraina, gdzie ludzie nie noszą zegarków, zamiast wody piją mleko, a pierwszy kieliszek wódki oddają zawsze bogom. Kraina, gdzie droga krajowa może być 1000-kilometrowym odcinkiem drogi polnej, a w nocy budzi cię "hałas" galopujących koni. Kraina porażającej ciszy i hałasu, nieskalanej natury i walających się wszędzie kości. Przejechaliśmy planowany odcinek Syberii autostopem. Odbyliśmy wolontariat archeologiczny. Nie spotkaliśmy szamana samego w sobie, ale bardzo gorliwego wyznawcę szamanizmu, który bardzo dużo nam powiedział i pokazał prawdziwe czary. Przejechaliśmy cały planowany dystans, łącznie z północną częścią kraju. Odwiedziliśmy pustynię Gobi. Niestety, nie udało nam się odwiedzić plemienia Caatanów i w efekcie także pojeździć na reniferach.". Współtowarzysz - Monika Radzikowska

MATERIAŁY PROMOCYJNE

Wyprawa "Polska Prosto Rowerem 2016" to projekt Marcina Jakuba Korzonka z Wrocławia, którego celem było przejechanie na rowerze Polski w linii prostej z południa na północ wzdłuż południka 18'10 z marginesem 1 km. Była to prawdopodobnie pierwsza tego typu próba przemierzenia naszego kraju na rowerze. Do realizacji celu wykorzystał specjalny rower typu fatbike, na olbrzymich oponach o szerokości prawie 12 cm oraz ponton z wiosłami i dmuchane koło. Na wyznaczonej trasie przejazdu znajdowało się 11 rzek (w tym Odra, Wisła, Warta i Noteć), 11 jezior (w tym jezioro Turawskie), lasy, pola, bagna i tereny podmokłe. Osiem razy przeprawiał się przez wodę na zabranym ze sobą pontonie, holując rower na dmuchanym kole. Najtrudniejszymi do pokonania przeszkodami były bagna przy Starej Noteci oraz odkrywkowa kopalnia węgla brunatnego w Kleczewie. Przejechanie 760 km zajęło 19 dni.

"Celem wyprawy było poznanie kultury i obyczajów Inuitów, zamieszkujących najdziksze, wschodnie rejony Grenlandii. Chcieliśmy poznać życie inuickich myśliwych i naocznie stwierdzić, jaki wpływ na ich tradycje wywarły zdobycze XXI w. Za szczególny cel postawiliśmy sobie dotarcie do najmniejszych osiedli, zamieszkiwanych przez kilkadziesiąt osób. Tam nie docierają samoloty ani statki z bogatymi pasażerami. Wybraliśmy stalowy jacht, by przedrzeć się przez pola lodowe strzegące do dostępu do wschodniego wybrzeża. Liczyliśmy, że mało liczna załoga będzie mogła wtopić się w lokalne społeczności i mieliśmy rację. Udało się nam obserwować polowanie na wieloryby, wziąć udział w wyciąganiu zdobyczy na plażę i ćwiartowaniu mięsa. Widzieliśmy skórowanie fok i zjedliśmy gulasz z morsa. Zostaliśmy także zaproszenie na ceremonię bierzmowania (połączoną ze ślubem), na którą Inuici założyli tradycyjne stroje ludowe. Dotarcie do wszystkich osad wschodniego wybrzeża zajęło nam trzy sezony.". Współtowarzysze: Ewa Banaszek, Karolina Bochenek, Marek Zdebski, Michał Szewczyk, Kacper Winiarczyk, Marta Kupis, Marek Mończyk, Paweł Prabucki

MATERIAŁY PROMOCYJNE

"Skąd pomysł na Santiago? Właściwie, to w głowie miałem wiele wizji gdzie chciałbym pójść. Myślałem o miejscach w Polsce, ale też i odległych zakątkach za granicami. Pewnego dnia zgadałem się z kumplem, że warto byłoby iść do Santiago. Trasa przepiękna i właściwie sami możemy sobie ją opracować i wybrać którędy chcemy iść, gdzie spać, itd. Początkowo zaplanowaliśmy, że pójdziemy razem. Stało się tak, a nie inaczej, że mój kompan się wykruszył. Zostałem sam. Dość szybko postanowiłem, że za bardzo już tym żyję i za bardzo tego chcę, żeby tak teraz zrezygnować. Istniały jakieś obawy, jak to będzie samemu i czy to do końca bezpieczne, ale myślę, że każdy kto kocha podróże ma w sobie sporo z szaleńca. Moja wędrówka rozpoczęła się z domu, z Ryjewa, pożegnałem się z rodziną i poszedłem. W Bydgoszczy zatrzymałem się u swojej dziewczyny Basi, która następnego dnia przeszła się ze mną do Rynarzewa. Tam ugościła nas moja rodzina. Później już tylko spanie pod gołym niebem albo u ludzi, którzy słysząc o mojej wyprawie zapraszali na noclegi. Przez Polskę szedłem dwa tygodnie, później Czechy, Austria, Szwajcaria, w której dołączyła do mnie Basia i dalej Francję i tak po 106 dniach dotarliśmy do celu.". Współtowarzysz - Barbara Szadłowska

MATERIAŁY PROMOCYJNE

"Cel wyprawy - eksploracja górskich terenów Dagestanu i Czeczenii. Na terytorium wielkości dwóch polskich województw mówi się w 303 językach. Broń to powszechny widok, a nóż stanowi przedłużenie ręki, nawet u młodych chłopców. Tamtejsi ludzie nie rozumieją pojęcia turystyka, dla nich byłem oszołomem, szpiegiem bądź zwiadowcom. Niektórzy z nich przyjmowali mnie pod swój dach, traktując jak członka rodziny, ale spotkałem również takich, dla których byłem wrogiem. Doświadczyłem tylu sprzeczności, że chwilami czułem jakby to, co widzę nie było realne. Do górskich wiosek Dagestanu nie dociera prawo Federacji Rosyjskiej, występują tam tylko dwa kolory - biały i czarny, a do bólu prostolinijni ludzie mogą cię pokochać albo zabić. Zabrzmi to protekcjonalnie, ale czasami czułem się jak odkrywca. Nie zmienia to faktu, że to cudowna, pasjonująca kraina, gdzie ogrom kaukaskich gór i dolin zlewa się z ciszą, tworząc poczucie bezkresu. W przeciwieństwie do Gruzji na Kaukaz Północny nie dociera wielu gości z zagranicy, dlatego też spodziewałem się wielkiej przygody. Nie zawiodłem się. W Dagestanie poznałem swojego przyszywanego ojca z dumnego, okrutnego rodu Awarów. Zapoznałem dziesiątki policjantów podczas rutynowych, codziennych przesłuchań. Mężczyzn, którzy deklarowali że wkrótce wyjadą do Syrii, walczyć w szeregach ISIS oraz zwykłych ludzi, którzy są solą każdej podróży."

MATERIAŁY PROMOCYJNE

"Cel wyprawy - samotne przemierzenie Ameryki Południowej i nauczenie się po minimum dwóch tradycyjnych tańcach z każdego kraju. Poznanie kultury latynoamerykańskiej poprzez taniec. Omijanie turystycznych noclegów i środków transportu, spanie głównie u miejscowej ludności. Cel osiągnięty - przemierzenie óśmiu krajów Ameryki Południowej. Uczestnictwo w dwóch największych karnawałach świata (Rio de Janeiro i Barranquilla) i kilku mniejszych (Montevideo, Puno). Nauczenie się podstaw 12 tańców latynoskich i zbadanie ich wpływu na miejscową kulturę. Znalezienie osób, którym taniec zmienił życie (np. mieszkańcy brazylijskich faweli). Potwierdzenie tezy, że taniec jest jednym z najważniejszych przejawów) kulturowych Ameryk Południowej, zbliżający ludzi do siebie. Łamie podziały i pozwala się otworzyć. Zaryzykuję stwierdzenie, że im biedniejsze społeczeństwo, tym więcej tańczy i jest bardziej szczęśliwe (Paragwaj i Kolumbia jako jedne z najszczęśliwszych narodów na świecie)."

MATERIAŁY PROMOCYJNE

"Założenie wyprawy to blisko 10-miesięczne, samotne przekroczenie Ameryki Południowej z jej przylądka południowego na północny, stuprocentowo bez użycia silnika. Adrenalina szalała przy przedzieraniu się z maczetą przez wilgotną dżunglę, mroźnym zdobywaniu sześciotysięcznego szczytu Andów, poczucie wolności podczas trekingu przez wietrzną pampę Patagonii, pokonywanie śnieżnych zapór podczas ciągnięcia wózka przez Altiplano, wędrówka przez suchą pustynię Atacama czy wiosłowanie w upale po kawowym dorzeczu Amazonki."

MATERIAŁY PROMOCYJNE

"Podróż była wędrówką po Australii, Nowej Zelandii i Papui Nowej Gwinei. Samolotami, busami i autostopem. Chciałam zamieszkać z ludami żyjącymi w odległych rejonach Papui. Odkryłam, dlaczego stolica Papui znajduje się w dziesiątce najbardziej niebezpiecznych miast świata, w jaki sposób powstało ponad 800 zupełnie odrębnych od siebie języków w jednym kraju (i są nadal używane), jak przetrwa 10-osobowa rodzina, która nie generuje żadnych zysków, dlaczego głównym środkiem lokomocji pomiędzy miastami jest samolot, w co bawią się mali Papuasi, skąd brały się, jeszcze do niedawna powszechne, dzieciobójstwo, szamanizm i ludożerstwo. Mogę opowiedzieć o polowaniu z Aborygenami na żółwie w parku narodowym oraz ich życiu w "rezerwatach", wspinaczce na Górę Kościuszki w Australii, wielkanocnej wędrówce po największej piaszczystej wyspie na świecie i spotkaniu z dzikim dingo, surfingu bez deski na plaży, gorących źródłach w Nowej Zelandii zimową porą, gejzerach i wędrówkach z Maorysem po rodzimej ziemi pierwszych osadników i specyfice najlepszych imprez w Papui."

"Czarnobylską Strefę odwiedziłem w życiu trzykrotnie. Za każdym razem, celem była eksploracja tzw. Zony, czyli terytorium wysiedlonego po katastrofie w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej im. W. I. Lenina. Łącznie w Strefie Wykluczenia spędziłem dziewięć dni, podczas których miałem przyjemność eksplorować opuszczone miasto Prypeć, miasteczko Czarnobyl, mnóstwo zapomnianych wiosek, tajemnicze i wymagające wspinaczki budynki i instalacje w Zonie: radar pozahoryzontalny DUGA, żurawie portowe, Zakłady Jupiter. Spotkałem również panią Olgę - samosiołkę, czyli osobę, która po wysiedleniu wróciła na swoją ziemię i mieszka tam do dzisiaj."

MARCIN SKROBAŃSKI