Tak młodzi z regionu opowiadają o swoich babciach i dziadkach

Adriana Jeziorska, XV LO Bydgoszcz: Ma 72 lata, siwe włosy i pół życia spędził za kierownicą autobusu. Roch Karpiński, nam wszystkim znany bardziej jako "Rysiek" jest moim dziadkiem. To cudowny słuchacz i można opowiedzieć mu o wszystkim, wiedząc, że sam też podzieli się swoimi historiami płynącymi prosto z serca. Zawdzięczam mu wiele, ale przede wszystkim bycie sobą. Sprawił, że nie umarły we mnie wspomnienia miejscowości z dzieciństwa - Piły i pokazał, że jeżeli tylko czegoś bardzo chcę, mogę to osiągnąć. Czasami zastanawiam się, jak będzie wyglądało moje życie jako seniorki, jednak wydaje mi się, że najważniejsze jest to, żeby nie zapominać, co się kochało robić i znaleźć sposobność, aby to kontynuować. Właśnie tego nauczył mnie on - Dziadek.

Ewa Bartlewska ZSO w Tucholi, wnuczka państwa Barbary i Jana Bartlewskich oraz Jolanty i Mariana Korczaków: Kiedy pomyślę o babci, z którą mam ogromną przyjemność mieszkać, wracam do najmłodszych lat, przedszkola i pierwszych lat szkolnych, kiedy to przekraczając próg podwórka czułam zapach pysznego obiadu, który wychodził przez otwarte w kuchni okno. Na myśl o mojej drugiej babci w głowie pojawiają się wspomnienia z wakacji, codziennej zabawie z kuzynostwem, wieczornych spacerów z babcią i tych wszystkich pyszności, które nam serwowała. Z moim dziadkiem podczas wakacji, kiedy spędzałam u nich czas, na śniadanie jadaliśmy jajecznicę, która zawsze była idealnie przyrządzona, a później pomagałam mu w obowiązkach związanych z gospodarstwem. Dziadek, z którym spędzam czas codziennie od urodzenia, co wieczór opowiadał mi bajki o "Czerwonym Kapturku", "Jasiu i Małgosi", "Kopciuszku" i wiele innych (które sam zresztą modyfikował). W późniejszych czasach opowiadał mi o starych dziejach, o moich pradziadkach, jego młodości i o Polsce w dawniejszych czasach.

Dziadkowie to nasz skarb, o który powinniśmy dbać, bo innych nie spotkamy już na naszej drodze...

Patrycja Szeffs, ZSO w Tucholi: Słowa "babcia" i "dziadek" kojarzą się z miłością, przepysznym jedzeniem, a także opowieściami z dawnych lat, których moglibyśmy słuchać tak długo, jak to możliwe; dziadkowie tak fantastycznie opowiadają.

Moi dziadkowie, Gertruda i Edmund Szeffsowie od 59 lat są szczęśliwym małżeństwem. Ich młodość przypada na okres drugiej wojny światowej. Często opowiadają o swoich doświadczeniach, dając wspaniałą lekcję życia i historii. Dziadek często opowiada o swoim tacie, jak w roku 39 dostał powołanie do wojska w Przemyślu, po czym został wywieziony na Węgry. Babcia zaś, mając cztery lata, trafiła wraz ze swoimi rodzicami do obozu pracy w Niemczech. Była odseparowana od mamy, od taty, bo oni musieli pracować. Wróciła do Polski po pięciu latach. Jako panienka często lubiła spędzać czas w ogrodzie. I właśnie tam poznała dziadka, który przyszedł zapytać, czy nie dałaby mu kwiatów. Od tego czasu są nierozłączni. W wielu małżeństwach jest tak, że to mężczyzna obdarowuje kobietę bukietem pachnących kwiatów, lecz tutaj jest trochę inaczej. O pierwszy bukiet. dziadek poprosił babcię sam. Za to do dzisiaj babcia, jako miłośniczka wypieków, na jakąkolwiek okazję dostaje od dziadka tort.

Zawdzięczam im to, w jaki sposób wychowali mnie, kiedy rodzice byli w pracy. Wspólne spacery po ogrodzie, pieczenie i gotowanie, a także oglądanie rodzinnych pamiątek. To dzięki nim znam całą historię rodziny, a przede wszystkim to, jak wyglądało życie podczas drugiej wojny światowej i historia ich pięknej miłości.

Natalia Wirszyłło, VII LO w Bydgoszczy: Za co ja chciałabym podziękować dziadkom? Dziękuję Ci babciu, za jajka i chleb z powidłami na śniadanie oraz, że zawsze masz w pudełku ciastka, za to, że w kuchni zawsze gra radio, że mogę wyrywać chwasty z Twojego ogródka, że zbierałyśmy razem grzyby, że w dzieciństwie śpiewałaś mi wiele piosenek i prawdopodobnie dlatego kocham muzykę. Chciałabym bardzo być taką babcią, jaką jesteś Ty.

Dziadku, Tobie dziękuję za wszystkie żarty. Za to, że lubisz słodycze, że zawsze dawałeś mi miętusy na drogę powrotną do domu, wspierasz moją edukację, odpytujesz mnie z historii i sprawdzasz, czy znam nazwy ulic w mieście i dziękuję, że nie zmieniasz swojej cudownej fryzury. Bez Was świat nie będzie już taki wesoły!

Milena Przygoda, ZSO w Tucholi: Jestem szczęściarą, gdyż moja babcia jest jednocześnie moją sąsiadką, najwierniejszą słuchaczką i najlepszą przyjaciółką. Jest dla mnie oparciem, motywacją i najlepszą kucharką! Przede wszystkim wierzy we mnie i w to, że osiągnę sukces. Jednym z moich sukcesów są właśnie artykuły, które piszę. Dlatego ten tekst poświęcam Jej - mojej kochanej babci. Nie jest to tekst naszpikowany mądrymi słowami, nie ma on być może dla wielu ludzi większego znaczenia, ale dla mnie jest wyjątkowy. Dziękuję Ci Babciu za wszystko, tutaj, publicznie, aby sprawić Ci tym artykułem tak prosty prezent od serca!

Anna Beger, I LO w Nakle nad Notecią: To smutne, że o ukochanych rodzicach mamy czy taty zdarza się nam na co dzień zapominać, a spotkania z nimi często traktujemy jak przykry obowiązek. Nasze zachowanie lubimy tłumaczyć tym, że mamy tyle obowiązków i tyle spraw na głowie, że nie ma już czasu na poświęcenie im czasu, wspólne oglądanie zdjęć, picie herbaty i wysłuchanie tej samej opowieści po raz kolejny. Przyklejeni do ekranów telefonów, uwiązani relacjami na Facebooku, wysyłający setki SMS-ów wpadamy co prawda z kwiatkiem i czekoladą do babci i dziadka, ale po półgodzinnej wizycie już nerwowo spoglądamy na wyświetlacz smartfona, by po chwili zakończyć odwiedziny, wykręcając się lekcjami.Później - bywa - głos sumienia zrobi nam wyrzut, ale szybko przejdziemy nad nim do porządku dziennego. Przecież babcia taka kochana, sam mówiła: "No, leć już, leć", a dziadek powtarzał: "Nie zawracaj sobie nami głowy". Zazwyczaj jest tak, że zdajemy sobie sprawę ze złego podejścia, ale może być już za późno, ponieważ naszych kochanych dziadków nie będzie już z nami. Więc może warto zawczasu zmienić swoje zachowanie?

Zuzanna Kuffel, Gimnazjum Akademickie w Toruniu: Na babcię - Beatę od lat mówimy z siostrą Beti. Tak się przyjęło. Niedługo po moim urodzeniu Beti przeszła na wcześniejszą emeryturę, żeby się nami opiekować. Dzięki niej ominęło nas przedszkole. Była doskonałą kompanką wszelkich zabaw. Jak mogłabym bawić się z siostrą w odlotowe agentki we dwie, skoro w bajce były trzy bohaterki?! Chodziłyśmy razem na lody. Lubiłyśmy z siostrą przymierzać buty babci. Jest elegancką kobietą, ale nosi też rurki. Parę lat temu kupiłyśmy sobie identyczne. Doskonale pasują do ciepłych, modnych i unikatowych swetrów, które babcia zrobiła dla mnie na drutach. Od wielu kolegów i koleżanek często słyszę, że mam najlepszą babcię na świecie. Zawsze mnie chwali i wierzy w moje możliwości. Tak jak dziadek Józef.Mój dziadek to ideał mężczyzny. Moi koledzy w szkole nie dorównują mu w wielu kategoriach. Kiedy byłam młodsza, dziadek miał brzuszek i wąsy, za które z siostrą zawsze go ciągnęłyśmy. Potem schudł i zaczął biegać. "Nie dogoniłabyś mnie" - śmieje się. Dziadek jest mistrzem ironii, ale zawsze pogodnej. Lubię, jak przekomarza się z babcią. Babcia Beti i dziadek Józef nigdy się nie zestarzeją. Idą do przodu razem ze światem. Wierzę, że jest to poszukiwany od wieków eliksir młodości.

Aleksandra Pułaczewska, VII LO w Toruniu: Moja babcia Halina jest bardzo ciepłą i kochającą osobą. Cenię w niej to, iż każdą wolną chwilę stara się poświęcić rodzinie. Gdy byłam mała i nie chodziłam jeszcze do przedszkola, często zostawałam właśnie z nią, jak i z drugą babcią. Można powiedzieć, że w tamtym czasie to głównie babcie mnie wychowywały. Jestem im wdzięczna za przekazaną wiedzę i poświęcony czas. Chętnie wspominam święta w rodzinnym gronie, gdy byliśmy wszyscy razem i to głównie babcia o to dbała. Jest tak zresztą do dzisiaj. Lubię również to, że można z nią o wszystkim pogadać; nigdy nie ocenia, ale zawsze zrozumie.

W przyszłości chciałabym być takim aktywnym i promiennym seniorem; zarażać uśmiechem i spędzać czas z najbliższymi. Moja babcia zawsze powtarza, że należy się cieszyć każdym dniem i iść przez życie z pozytywnym nastawieniem. Do tych reguł jak najbardziej się stosuję. Czy boję się swojej starości? Wierzę, że starość nie musi być taka straszna, kiedy ma się obok siebie bliskich i kochającą rodzinę.

Luiza Hanczewska, VII LO w Toruniu: Moje dwie babcie: Irena i Barbara oraz dziadek Edward to bardzo ważne osoby w moim życiu. Są dla mnie jak rodzice. Emanuje od nich ciepło, dobro i opiekuńczość. Nie mam bliższych przyjaciół niż moi dziadkowie. To oni dają mi motywację, nadzieję i są dla mnie wielkim oparciem. To dzięki nim chce mi się żyć. Jeszcze nie widziałam osób o tak wielkim sercu. Najbardziej cenię ich szczere uczucie, jakim mnie darzą. Zawsze, kiedy wspominam o nich, na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Zawdzięczam im to, że poświęcili mi dużo czasu, pomagają w trudnych chwilach i dają niezbędne uwagi. Kiedy sama zostanę babcią, bardzo chciałabym być taka jak babcia Irena czy Barbara. Dla swoich wnucząt postaram się być najlepszą przyjaciółką, która nie tylko poucza, ale także wysłucha. Pozwolę im uczyć się na błędach, ale oczywiście będę miała ich pod kontrolą.

Zuzanna Łapacz, V LO w Toruniu:

Kochany Dziadku,

Dziękuję Ci za miłość, jaką mnie obdarowujesz i wojenne pieśni, które często wyśpiewujesz.

Dziękuję Ci za to, że zawsze we mnie wierzyłeś i na II wojnie światowej dzielnie walczyłeś.

Dziękuję Ci za spełnienie marzeń, które uciekły ze świata moich wyobrażeń.

Dziękuję Ci za kochającą rodzinę i wspaniałego dzieciństwa krainę.

Dziękuję Ci za to, jakim jesteś człowiekiem, dojrzały wiekiem, ale zawsze młody sercem i duchem.

Po prostu, Dziadku, kocham Cię...

Wanessa Kolenderska, ZSMEIE w Toruniu: Dziadkowie w moim życiu odegrali wielką rolę, śmiem nawet twierdzić, że to, kim jestem dzisiaj, zawdzięczam właśnie im. Kazimierz i Eugenia Kolenderscy to nie tylko osoby, z którymi wiąże mnie nazwisko, ale także wspólna historia. Całe moje dzieciństwo kojarzy mi się właśnie z domem u dziadków, kolorowymi kanapkami babci i oglądaniem wspólnie bajek z dziadkiem, ale to nie tylko piękne wspomnienia od nich otrzymałam. Babcia, jak i dziadek nauczyli mnie wiele o życiu, pokazali, jak być dobrym człowiekiem, a jednocześnie, jak sobie radzić w świecie pełnym okrucieństwa. Co najważniejsze, podarowali mi miłość, otoczyli ciepłem, kiedy go brakowało, nie odtrącili w trudnych chwilach, nauczyli mnie, jak kochać i pokazali, jak to jest być kochanym. Nie jestem pewna, czy będę w stanie kiedykolwiek odwdzięczyć się im za to wszystko, za wspólne spacery, za ocieranie moich łez, za pomoc w nauce, za wspieranie mnie w dążeniu do moich marzeń i wiele, wiele innych rzeczy, które dla mnie zrobili.

Lidia Przybysz, VII LO w Toruniu: Będąc małą dziewczynką uwielbiałam spędzać czas z moim dziadkiem. Zawsze po obiedzie przesiadywałam godzinami w jego pokoju, rozmawiając i grając w różne gry. Dziadek nauczył mnie przede wszystkim grać w szachy. Dzięki niemu zajmuję dobre miejsca w rozgrywkach sportowych. Każdą wygraną partię dedykuję właśnie jemu, mojemu kochanemu dziadkowi. Wiem, że jest ze mnie bardzo dumny. Mimo że nie chodzi już po naszej planecie, czuję, że jest zawsze blisko mnie. Żałuję tylko, że mieliśmy tak mało czasu, aby się lepiej poznać. Wierzę, że kiedyś się spotkamy i zagramy razem w naszą ulubioną grę. W przyszłości chciałabym być taka jak on - chciałabym nauczyć swoich wnuków logicznego myślenia i przewidywania różnych sytuacji. Bardzo dobrze wiem, że takie umiejętności przydają się w codziennym życiu. Na świecie są przeróżne choroby, ale ja boję się tylko jednej: tej, która sprawi, że nie będę poznawała swoich bliskich. Starość jest dla mnie jak ocena podsumowująca całe nasze życie. Pokazuje, jakim człowiekiem byliśmy oraz jakie decyzje podejmowaliśmy. Wtedy chciałabym jak najwięcej czasu spędzać z ukochanymi osobami oraz patrzeć, jak moje wnuki dorastają. Nieważne gdzie, ale ważne z kim. Dlatego dla mnie jest tak bardzo ważne, aby odwiedzać jak najczęściej moją wspaniałą babcię. Wiem, że również ona chce tego samego.

Wiktoria Furman, VIII LO w Toruniu: Może zacznę od babci. Nie jest zbyt nowoczesna jak inne, ale nie powiedziałabym, że jest też typową babcią z filmów dla dzieci. Nie dlatego, iż nie posiada białych włosów i nie nosi wełnianych sweterków. Oczywiście jak każda inna, rozpieszcza mnie, "wmusza" mi jedzenie, bo uważa, że jestem za chuda i daje mi kieszonkowe. Mimo to nie szyje mi skarpetek czy rękawiczek i nie mówi "Chodź tu wnuczka, pokaż, jaka z Ciebie pannica wyrosła" czy "Odłóż tę colę, kompot jest na stole". Próbuje traktować mnie już bardziej jak dorosłą osobę, mimo iż zawsze będę jej małą Wikusią.

A co z dziadkiem? Jeżeli chodzi o niego, to nie ma na swoim nosie okularów i nie czyta gazet. Owszem, ma swój ulubiony fotel, w którym ciągle przesiaduje. Jest bardzo spokojny i zorganizowany. Je swoje posiłki o regularnych porach i zawsze wymyśla jakieś nowe mikstury do picia. Gra też nieustannie od wielu lat w "Totka". Przeszedł zawał, miał kamienie na nerkach, towarzyszy mu cukrzyca, a także rak. Mogłabym o dziadkach opowiadać dużo dłużej. Mówić, czym się interesują, co robią w ciągu dnia, jak wspominam ich z czasów, kiedy byłam mała, a jak z ostatnich lat. Na razie jedyne, co przychodzi mi na podsumowanie mojego tekstu, to dwa słowa:"Kocham ich"!

Wiktoria Nowińska, VII LO w Toruniu: Moja babcia często powtarza, że nie ma nic gorszego od starości. Jest chorowita, obolała i często przygnębiona, ale zawsze ma chęć, by spędzić ze mną czas. Są również ludzie długowieczni jak na przykład mój dziewięćdziesięcioletni wujek, który choć powszechnie uważany jest za osobę starą, to uważam, że wciąż znajduje się w kwiecie wieku. Często podróżuje, spędza czas z przyjaciółmi, rodziną i stara się realizować swoje pasje. Przebywając z nim, czuję się jak w towarzystwie dobrego przyjaciela, bogatszego o życiową mądrość. I jeśli ktokolwiek zapytałby mnie, jaki jest mój wujek, nigdy nie odpowiedziałbym, że jest stary.Zatem nie bójmy się tego, co nastąpi, ponieważ każdy człowiek reaguje na starzenie się inaczej. Realizujmy swoje plany, dbajmy o relacje z bliskimi i bądźmy sobą, póki możemy. Bycie starym, to nie to samo, co bycie chorym i warto o tym pamiętać.

Oktawia Sokalska, Gimnazjum Akademickie w Toruniu: W okresie swojej starości nie chciałabym także rezygnować ze swojej pasji, z jaką wiązałam wcześniejsze życie zawodowe. Pracująca przez wiele lat jako grafik filmowy, dołożyłabym wszelkich starań, aby móc wciąż czynnie uczestniczyć w produkcjach firmy, z którą byłam związana, spełniając się w roli choćby rysownika-projektanta. Czasami zadaję sobie pytanie, czy starość wzbudza we mnie obawy. Tak jak każdy boję się słabości fizycznej, bólu, choroby czy bycia całkowicie zależnym od innych. Lękiem nie napawa mnie jednak myśl, że będę ciężarem dla rodziny czy społeczeństwa. Sama zamierzam wychować dzieci w szacunku do osób starszych. Nie uważam, że człowiek ma wartość tylko w okresie młodości, gdy nie doskwierają mu żadne problemy i jest w pełni sprawny. Wiek dojrzały to czas, w którym szczególnie cenne są te niewidoczne dla oczu przymioty człowieka. Moim zdaniem ludzie starsi są darem dla społeczeństwa, gdyż to oni stanowią kopalnię wiedzy i doświadczenia, a także symbol nieprzemijających tradycji i wartości. Tak właśnie postrzegam również swoją starość i z pewnością nie jest to wizja będąca powodem do obaw.

Julia Hinc, VII LO w Toruniu: Kiedy moja młodość przeminie i sama doczekam się wnuków, myślę, że będę nietypową babcią. Często, gdy ktoś młody robi sobie tatuaż, niektórzy mówią: "Po co zrobiłeś tatuaż? Kiedy będziesz stary, nie będzie on wyglądał ładnie." - nie zgadzam się z tym. Uważam, że starsza osoba mająca tatuaże wygląda ciekawie. Tak właśnie wyobrażam sobie siebie jako babcię: z dużą ilością tatuaży, długimi włosami, kilkoma kolczykami w uszach i smukłą sylwetką - będę prowadzić zdrowy tryb życia.Myślę, że starości nie należy się bać, bo starzenie się jest nieuniknione. Jedyne, czego się obawiam, to liczne choroby, którym trzeba stawić czoła. Aczkolwiek jeśli uda mi się mieć dobre relacje z rodziną, to jestem pewna, że będę mogła liczyć na ich wsparcie w tych trudnych chwilach.