Wille, kamienice, hotel. To on zbudował najpiękniejszą Bydgoszcz

Dziś mieści się tu restauracja Villa Calvados. Budynek powstał w latach 1886-1887 na zlecenie Hugona Bille, znanego bydgoskiego lekarza. Mieszkał w niej do śmierci w 1901 r. To jedyna, typowa willa miejska autorstwa Święcickiego. "Plany budowlane pozwalają sądzić, że budowniczego przy tworzeniu rzutu poziomego zainspirowała Villa Rotonda Andrei Palladia" - pisze Bogna Derkowska-Kostkowska w swojej książce.

Wnętrze zorganizowane jest wokół kolistego holu, doświetlanego przez dachowy świetlik. Na parterze była jadalnia i salon z półkolistą niszą z wyjściem na taras, prowadzący do ogrodu, a także pokój pani domu. Po przeciwległej stronie - poczekalnia skomunikowana z gabinetem pana domu oraz kuchnia tuż przy klatce schodowej. Na piętrze zlokalizowano pokoje prywatne.

Kamienicę przy dawnej Elisabethstrasse 43 Święcicki wybudował na zlecenie nauczyciela Maxa Schmidta. Dom stoi u zbiegu dzisiejszej ul. Śniadeckich i ul. Sienkiewicza. Został wybudowany na planie litery U. Jest pierwszą narożną realizacją budowniczego.

Część parterowa była wielokrotnie przebudowywana. Najpierw, w 1894 r. od strony ul. Śniadeckich, przebito drzwi wejściowe do sutereny. Następnie, w 1908 r. adaptowano narożne pomieszczenia na parterze na sklep.

Kamienica była własnością Schmidta przynajmniej do 1916 r. Później, w latach 1921-36 należała do kupca Feliksa Sobieskiego.

Tę kamienicę Święcicki zaprojektował dla Alberta Voigta, urzędnika kolejowego w 1896 r. Budynek jest nietypowy, powstał na trójkątnej, nie prostokątnej działce, Święcicki zaprojektował go w kształcie litery V. Na parterze zlokalizował - od strony ulicy Pomorskiej - trzy sklepy, a od ul. Podolskiej - lokale mieszkalne. Na każdym z pięter - po dwa identycznie rozplanowane mieszkania.

W narożnym lokalu, tuż po wybudowaniu kamienicy, działała piwiarnia, otworzona przez restauratora Wilhelma Schmidta. Później lokal prowadziło tu kilku kolejnych restauratorów, w końcu - w 1920 r. jadłodajnię zwaną "Gospodą Kresową" prowadził Związek Polaków z Kresów Wschodnich. Serwowała obiady dla ubogiej inteligencji z Kresów. Opiekę nad gospodą objęła hrabina Waleria Krasicka. W 1923 r. charytatywna restauracja została przeniesiona do kamienicy przy Cieszkowskiego 9.

W międzywojniu przy Pomorskiej 5 działała pracownia złotnicza Rudolfa Gratzkiego oraz palarnia kawy ze sklepem oferującym towary kolonialne i delikatesowe. Od 1992 r. kamienica jest wpisana do rejestru zabytków.

Święcicki był właścicielem działki przy skrzyżowaniu dzisiejszej Gdańskiej 63 i Cieszkowskiego 2 (ówczesny adres to Dazigerstrasse 38). Wystąpił o wyznaczenie linii zabudowy w 1894 r. Ulicę Cieszkowskiego wtedy dopiero planowano wyznaczyć. Zaprojektował tu wyjątkowo okazała kamienicę komercyjną. Wprowadził się do niej w 1896 r. Miał już wówczas ugruntowaną pozycję zawodową. Efektowność kamienicy miała być tego wyrazem. W dekorację neobarokowego gmachu, wkomponował cyrkiel i ekierkę, symbole zawodu budowniczego oraz górujące nad całością słońce. W lipcu 2008 r. na elewacji zawisła tablica pamiątkowa poświęcona Józefowi Święcickiemu. W 2015 r. zostały odnowione elewacje kamienicy.

Najpierw, wiosną 1892 r. Święcicki przygotował dla właściciela parceli - spedytora Ludwiga Schultza, projekt parterowej szopy na węgiel. Od tego skromnego budyneczku zaczęła się ich współpraca. Jej efektem jest oryginalny zespół zabudowy, który do dziś wyróżnia się w ciągu ul. Dworcowej. Powstał tu spichlerz z dostawioną do niego parterową szopą. Na zapleczu mieściła się firma spedycyjna i handlująca węglem. Schulz w 1893 r. dostał zezwolenie na budowę kamienicy frontowej z lewym skrzydłem oraz biurowo-mieszkalnej oficyny w miejscu dotychczasowej zabudowy. Święcicki zaprojektował trzykondygnacyjną kamienicę o bardzo wąskim korpusie, z wejściem w elewacji bocznej i wydłużonym skrzydłem. Bryła i dekoracja kamienicy były inspirowane północnoeuropejskim manieryzmem.

Budowę hotelu zlecił Święcickiemu zawodowy, szkolony w Szwajcarii hotelarz Emil Bernhardt. Zadanie nie było łatwe: miał to być hotel z prawdziwego zdarzenia, taki, jakiego Bydgoszcz nigdy jeszcze nie miała. Budowniczy podołał zadaniu. Zaprojektował monumentalne, bogato dekorowane gmaszysko. Wzorował się na podobnych projektach w Berlinie i Monachium. Gmach wzniósł w stylu historyzmu, nawiązującego do form włoskiego baroku. Nad fasadą góruje umieszczona w zwieńczeniu ogromna rzeźba orła z rozpostartymi skrzydłami. 4 października 1894 r., po ukończeniu budowy nowego gmachu hotelu, odbyła się uroczystość inaugurująca jego działalność.

Niektórzy badacze sugerują, że pod oknem na trzecim piętrze, pomiędzy alegorycznymi główkami zdobiącymi fasadę, Święcicki ukrył swój autoportret.

To pierwszy z sześciu domów położonych obok siebie, zaprojektowanych przez Józefa Święcickiego. Budynek przy Gdańskiej 86 zlecił Hugon Felix Franz Hecht, zamożny, bydgoski kupiec, handlujący drewnem i materiałami budowlanymi. "W wystroju kamienicy budowniczy posłużył  się stylistyką neorenesansową, łącząc elementy dekoracji o różnym pochodzeniu, zwłaszcza zaczerpnięte z renesansu francuskiego" - pisze Derkowska-Kostkowska w monografii Święcickiego.

Dwie bliźniacze wille zaprojektowane przez Święcickiego dla Hugo Hechta. "Prace przy obu postępowały zaledwie z kilkutygodniowymi przesunięciami. W październiku 1888 zaakceptowany został projekt pierwszego budynku, przypominającego podmiejską rezydencję, oddzieloną od ulicy szerokim przedogrodem" - pisze Derkowska-Kostkowska.

Hecht dostał pozwolenie na budowę drugiej willi w grudniu 1888 r. Została wpisana do rejestru zabytków w 2004 r.

Po 1945 . wille zostały przebudowane, zatraciły wewnętrzne podziały. Ta z numerem 88 została zaadaptowana dla potrzeb służby zdrowia. Forma zewnętrzna przetrwała, wnętrze całkowicie przebudowano.

Kamienica na planie litery "U", wzniesiona w latach 1898-1899 dla rentiera Gustawa Reschke. Bryła podpiwniczona, z parą wydłużonych skrzydeł, o trzech piętrach.  W latach 1901-1909 należała do Święcickiego, który planował urządzenie w suterenie prawego skrzydła mieszkania dla dozorcy, z samodzielnym wejściem, dwoma pokojami i kuchnią.

Zanim wybudowano tu okazałą kamienicę projektu Józefa Święcickiego, stal tu skromny, parterowy dom nakryty dwuspadowym dachem. Do budowy przystąpiono w październiku 1896 r. Ukończono ją w styczniu 1898 r. Gmach na cztery skrzydła, wewnętrzny dziedziniec.W dekoracji przeważają formy neobarokowe.

Na parterze Święcicki zaprojektował pięć sklepów od strony Gdańskiej i jeden od Pl. Wolności. Tam po lewej stronie usytuował lokal gastronomiczny. Pomieszczenia handlowe posiadały w piwnicach zaplecza magazynowe. Restauracja - w piwnicach miała pomieszczenia przeznaczone na składy piwa i butelek, chłodnię, kuchnię oraz piekarnię. Na piętrach Święcicki zaprojektował luksusowe mieszkania.

Kamienica była określana mianem "dworu carskiego" znana była z atelier fotograficznego prowadzonego przez firmę C. Brascha, dworskiego fotografa i portrecistę. Kojarzyła się też z kolejnymi lokalami gastronomicznymi, które tu działały: pierwszy prowadził Aloisy Krammer pod nazwą Kaiser-Cafe, potem działała tu restauracja Falstaff I, a w okresie dwudziestolecia międzywojennego - kawiarnia Cristal.

Kamienica została wpisana do rejestru zabytków w 1990 r.

Kamienica powstała w latach 1897-1988 na zlecenie rentiera Gustawa Reschke. To czterokondygnacyjny budynek w stylu eklektycznym z neobarokowymi dekoracjami, mieszkalnym poddaszem założony na planie zbliżonym kształtem do litery "L". Elewacja frontowa jest symetryczna, dziesięcioosiowa, flankowana dwoma ryzalitami z masywnymi balkonami.

Obiekt został wpisany do rejestru zabytków w 1993 r.