Idol, dziadek, nauczyciel. Młodzi wspominają tych, co byli ważni

Nie trzeba kogoś znać, by za kimś tęsknić. Znane osobistości, pisarze, malarze i piosenkarze. To właśnie oni tworzą fundament naszej osobowości i mają wielki wpływ na to, jaką osobą się stajemy. W moim życiu kimś takim był wokalista zespołu Nirvana - Kurt Cobain: człowiek podążający swoimi ścieżkami, o specyficznym usposobieniu i wielu pokonanych przeciwnościach losu. Słuchanie jego głosu w deszczowy poranek, poddawanie się taktom muzyki podczas bezsennych nocy czy powolne spacery w spokojny dzień zawsze będą wyrazistym wspomnieniem związanym tylko i wyłącznie z tym wokalistą. Jego zachowanie zachęciło mnie do wielu rzeczy. Przeszłam przemianę, otworzyłam się na nowe możliwości i spróbowałam swoich sił w wielu dziedzinach.

Niski blondyn o hipnotyzująco niebieskich oczach. Przez wielu uważany za przystojnego. Na zdjęciach często uśmiechnięty, ukazujący jeden dołeczek w policzku. Na scenie natomiast stawał się lekko zuchwały, choć wciąż nie do końca pewny swoich działań. Dopiero po pewnym czasie czuł się na tyle swobodnie, by być sobą. Cała otoczka tworzona wokół własnej osoby była zamiarem skrywania prawdziwych uczuć, które w sobie tłumił. Pogrążony w wiecznej rozpaczy wpadł w sidła nałogu, z którego już nigdy nie miał się wydostać. Takiego człowieka trudno nazwać autorytetem, aczkolwiek w jego osobliwym charakterze i sposobie bycia jest coś, co niewątpliwie fascynuje. Czytając niezliczoną ilość książek, za każdym razem poznawałam go na nowo, równocześnie zdając sobie sprawę z tego, że nawet jego najbliżsi nie wiedzieli, kim naprawdę był - człowiekiem pełnym tajemnic, niedopuszczającym nikogo do swojego wnętrza. To dlatego tak wiele chwil kojarzy mi się właśnie z nim.

Kurt Cobain wciąż jest dla mnie zagadką. Bywają chwile, w których żałuję, że urodziłam się w tym kraju i w tym czasie.

Wiktoria Nowińska, klasa I d VII LO w Toruniu

Pan Damian Rumiński był nauczycielem wf-u w ZS UMK GiLA. Oprócz sportu interesowały go malarstwo, poezja i teatr. Z wyglądu ponoć przypominał Piotra Rubika. Jego ulubioną aktywnością było narciarstwo zjazdowe, a najbardziej cenioną sentencją: "Nie mówić nic, poza tym, co da się powiedzieć" (Wittgenstein).

Wiadomość o śmierci profesora była dla wszystkich szokująca. Na pogrzebowe kwiaty uzbierano dużą kwotę w niewyobrażalnie krótkim czasie, co świadczy jedynie o szacunku, jakim młodzi darzyli nauczyciela. W kilku miastach absolwenci, znajomi, rodzina zamówili msze święte w jego intencji.

Pan Damian był przyjacielem uczniów, w pełni im oddanym. Można było do niego przyjść z każdym problemem. Przed śmiercią sprawował funkcję opiekuna Samorządu Uczniowskiego. Pasował do GiLA. Potrafił zapanować nad grupą, dokładnie tłumaczył i ciekawie prowadził zajęcia. Wyróżniał się sprawiedliwością. Wszyscy mieli równe szanse. Mówił, że nie jest ważne, czy przebiegniesz dystans w minutę, czy w 10. Liczy się to, żeby dać radę. Nie wymagał wielkich osiągnięć, ale tego, żeby przełamywać bariery. Nie traktował uczniów jak sportowców. ? Kiedyś przybiegłem długo po grupie, a pan powiedział, że jest ze mnie dumny. Nie lubię wf-u, ale lekcje z panem Damianem bardzo mi się podobały - wspomina gimnazjalista.

Pan profesor angażował się w to, co robił. Starał się stworzyć reprezentację. Motywował chłopaków do treningów. Ich porażki były sromotne, ale pan podchodził do nich ze zdrowym rozsądkiem. Zazwyczaj odwoził ich swoim samochodem do internatu i mówił, że nic się nie stało.

Wierzę, że jest tak, jak powiedział Fryderyk Nietzsche: Ulubieńcy bogów umierają młodo, lecz później żyją wiecznie w ich towarzystwie...

Zuzanna Kuffel, ZS UMK GiLA, kl. 3 gimnazjum

Miałam zaledwie sześć lat, gdy umarł mój dziadek Tadeusz. Jak przez mgłę pamiętam średniego wzrostu szpakowatego mężczyznę, który chętnie bawił się ze mną i cieszył się na mój widok. Zawsze w kieszeni dziadka znalazły się drobne pieniądze na słodycze, które dziadek uwielbiał. Z tego, co wiem, pracował najpierw jako kierownik w firmie sprzedającej znicze, jeździł wtedy po całej Polsce i często nie było Go w domu, wracał wieczorami. Potem pracował w stolarni u mojego wujka i tam zajmował się kierowaniem produkcją, wtedy częściej Go widywałam.

Lubił jeździć z całą rodziną nad jezioro, bawił się wtedy z nami na plaży. Miał wielką cierpliwość do dzieci, a zwłaszcza do mnie. Zawsze, gdy przychodziliśmy do dziadków, siadaliśmy przy nim, a on dla każdego miał czas. Spędzaliśmy wspólne Wigilie, urodziny, imieniny, było wtedy bardzo rodzinnie. Dziadek między innymi o to zawsze dbał. Brakuje nam Go dzisiaj.

Aleksandra Pułaczewska, klasa II a VII LO w Toruniu

Pani Wanda, jak się później okazało, była lokatorką bloku nr 9, usytuowanego równolegle do bloku mojej babci. Liczyła wtedy pięćdziesiąt osiem lat, lecz nie wyglądała, a tym bardziej nie zachowywała się jak jej rówieśniczki. Zazwyczaj widywałam ją w czarnych spodniach, skórzanych butach oraz żółtej kurtce, włosy zaś nosiła upięte w elegancki kok, co nie pasowało do jej ubioru. Jeśli zaś chodzi o jej program dnia, to znałam go doskonale. Zawsze o godzinie ósmej szła do sklepu, następnie udawała się na ławkę, znajdującą się pod wierzbą, naprzeciw bloku mojej babci. To właśnie tam spędzała znaczną cześć dnia, karmiąc gołębie i czytając książki. Pewnego dnia spotkałam ją w sklepie i pomogłam podnieść z podłogi bochenki chleba, którymi miała zamiar nakarmić gołębie. Obdarowała mnie ciepłym uśmiechem. W ciągu tych kilku sekund poczułam do pani Wandy wielką sympatię. Widywałam ją jeszcze przez kilka tygodni, wypełniającą swój codzienny rytuał. Któregoś grudniowego poranka nie ujrzałam kobiety w żółtej kurtce, a ławka pod wierzbą już nigdy nie rozgrzała się od ciepła jej ciała. Pani Wanda wywarła na mnie ogromny wpływ. Żałuję, że nie zdążyłam poznać jej bliżej, lecz dzięki niej zaczęłam patrzeć na świat z innej perspektywy, a wspomnienie jej uroczego uśmiechu do dziś wywołuje we mnie wiele pozytywnych emocji. Najbardziej niezwykły w tej historii jest fakt, iż do dziś ławka pod wierzbą okupowana jest przez gang osiedlowych gołębi.

Roksana Goralewska, klasa II a VII LO w Toruniu

Każdego dnia na świecie umierają tysiące ludzi. Nie przywiązujemy do tego wielkiej wagi, trudno, taka kolej rzeczy. Jesteśmy do tego obojętnie nastawieni aż do momentu, kiedy dotnie nas niespodziewane odejście kogoś, kto znaczył dla nas wiele. W moim przypadku tak było. Moja prababcia zmarła, gdy miałam trzy lata. Może wydawać się dziwne, że w tym wieku odczuwa się brak czyjejś osoby, pomimo tego, że w tamtym okresie nie rozumie się, co to śmierć i przywiązanie. Babcia była mi bliska nie dlatego, że spędzała ze mną wtedy dużo czasu czy też dlatego, że była moją babcią, ale dlatego, że z czasem, gdy coraz więcej rozumiałam, przeglądałam zdjęcia i słuchałam historii innych członków rodziny, uświadomiłam sobie, że prababcia stała się moim wzorem do naśladowania. Urzekło mnie to, że pisała wiersze, które zresztą mam do dziś znalezione w jakichś starych książkach. Jej fotografie i całokształt jej, można powiedzieć, artystycznej duszy, sprawiły, że moim autorytetem jest matka matki mojego ojca.

Adrianna Starczewska, klasa II a VII LO w Toruniu