Jako pierwszy o tym co kocha w Bydgoszcz, a co go drażni opowie Simone Bernocchi (na zdjęciu) - rocznik 1980, z wykształcenia jest architektem, ukończył renomowaną Politechnikę w Mediolanie, prowadzi przy ul. Dworcowej swoją pracownię architektoniczną. Żonaty z gdańszczanką, która pracuje w Banku PKO BP. Wielki miłośnik kuchni, piłki nożnej i podróży.
Kocham ulicę Gdańską. Ma w sobie coś z najpiękniejszych ulic europejskich. Pewien porządek, symetrię, wiele pięknych budynków, tajemnicę. Jest monumentalna, piękna, choć oczywiście wciąż znajduje się na niej wiele budynków szpetnych, kompletnie do niej niepasujących. Gdybym jednak wybierać jedną bydgoską ulicę ? wskazałbym Gdańską. Może dlatego, że wciąż toczy się na niej życie, nie wymarła jak Długa, nie dała się zdominować przez samochody.
Drugie ulubione miejsce w mieście to park w Myślęcinku. ?Cudze chwalicie, swojego nie znacie? ? macie takie przysłowie, prawda? Idealnie pasuje do Myślęcinka. Tak piękna, wielka przestrzeń kilka minut drogi rowerem od centrum. Ile włoskich miast by chciało mieć swój Myślęcinek... Niestety, nie da się, natura i historia sprawiły inaczej.
Nie cierpię zaburzania porządku. A największymi szkodnikami w tym zakresie są giganty handlowe w centrach miast i okolicy. Powinny być na obrzeżach i świat już to wie. Polska wygłodzona zakupów po komunizmie chyba o tym zapomniała. Pozwala wielkim sieciom prawie na wszystko ze szkodą dla klimatycznych restauracji, sklepów itp
Nie potrafię też zrozumieć chaosu w kolorach. Przecież dobór barw jest niezwykle istotny w stroju, w mieszkaniu, w otoczeniu. Dlaczego pozwalamy, by całe osiedla były koszmarnie pokolorowane w jakimś egzotycznym klimacie? Jak znaleźć na tych osiedlach harmonię i spokój po całym dniu? Powinni się tym zająć urząd miasta i plastyk, Bydgoszcz nie kończy się przecież na Śródmieściu.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze