Wiadomo dlaczego musiał się znaleźć wśród najlepszych 65-lecia. I to na pierwszym miejscu. Najlepszy polski żużlowiec w historii i najlepszy w dziejach Polonii. Z nim wiążą się i on jest głównym autorem najlepszych dla klubu lat 90 i początku naszego stulecia. W sumie zdobyliśmy wtedy aż pięć złotych medali. - To była prawdziwa złota era dla Polonii. Mistrz świata musi być oczywiście filarem naszej Złotej Ósemki - popierał go Sławomir Wojciechowski, znawca dziejów Polonii i autor książki o klubie.
To paradoks, ale gdyby nie on, zawodnik rodem z Torunia, żużla w Bydgoszczy pewnie by nie było. W 1951 roku, kiedy ówczesna Gwardia walczyła o prawo jazdy w I lidze z zespołami z pionu gwardyjskiego z Poznania i Rzeszowa to Raniszewski był najlepszym zawodnikiem naszego zespołu. - Gdyby wtedy bydgoszczanie przegrali pewnie żużel w mieście by się nie rozwinął - mówi Sławomir Wojciechowski. Raniszewski zginął na torze podczas meczu reprezentacji Polski w 1956 roku. Numer dwa w zespole wszech czasów.
Ikona bydgoskich kibiców lat 50. i 60. Był liderem zespołu, który zdobył w 1955 roku pierwsze mistrzostwo Polski dla Polonii. Startował w klubie w latach 1955-68. Nie można zapomnieć także o tym, że był pierwszym Polakiem, który startował na Wembley w finale indywidualnych mistrzostw świata. Przecierał szlaki dla naszych żużlowców. Był potem trenerem. - Postać historyczna dla całego polskiego żużla. Moim zdaniem tylko jego i Tomasza Golloba można nazywać ikoną klubu. - mówi dyrektor sportowy Polonii Jerzy Kanclerz.
Reprezentant trudnych dla Polonii i całego polskiego żużla lat 80, który był jednym z głównych autorów tych czterech medali w lidze z lat 86-90, nie złotych wprawdzie, ale to było jednak podium. - Cenię go za awans do finału indywidualnych mistrzostw świata w Chorzowie, bo miał wtedy tylko 20 lat. Szkoda, że kontuzje przerwały bardzo wcześnie jak na żużlowca jego karierę i nie dotrwał do sukcesów z lat 90. - mówi o nim Sławomir Wojciechowski, znawca dziejów Polonii. - Na torze wygrywał inteligencją - dodaje Jerzy Kanclerz, dyrektor sportowy klubu.
Musiał się znaleźć wśród wybrańców, bo to kolejna, po Połukardzie, legenda Polonii, tym razem z końca lat 60. i potem 70. - ocenia Sławomir Wojciechowski. Był zawodnikiem, który poprowadził drużynę do drugiego mistrzostwa Polski w historii klubu w 1971 roku. Pamiętajmy także o jego występach w lidze angielskiej, która wtedy była zdecydowanie najsilniejsza na świecie i jeździli tam najlepsi żużlowcy świata. Zdobywał medale w drużynowych mistrzostwach świata
Elegant na torze - Facet po AWF, inteligentny podczas jazdy jak Rysiu Dołomisiewicz. Zawodowiec w każdym calu. - chwali asa Polonii z lat 1981-87 Jerzy Kanclerz. Elegancki zawodnik zdobył z bydgoską drużyną dwa srebrne medale (86 i 87)
Starszy z dwóch braci jeżdżących w bydgoskiej drużynie. Fenomen, bo zaliczył z Polonią złoty medal w 1955 roku i potem w 1971 roku. Rok później zakończył karierę w wieku 40 lat. W sumie ośmiokrotny medalista DMP: dwa złote, srebrny (1972) i pięć brązowych (1956, 57, 60, 61, 67). Razem z bratem Norbertem uprawiał także ice-speedway
Najświeższy idol bydgoskich kibiców. W Polonii znalazł się już jako szesnastolatek. Jest najmłodszym uczestnikiem, zwycięzcą turnieju Grand Prix i najmłodszym medalistą GP w historii. Zdobył brązowy medal w 2009 roku. W pierwszym sezonie w Polonii wywalczył brązowy medal w lidze. Zaliczył także oba spadki z ekstraligi oraz powroty do niej.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze