Widok, którego już się nie zobaczy na Brdzie. 12 barek zacumowanych na zimowisku poniżej współczesnych mostów Solidarności. Na pierwszym planie od lewej Ż-2076 (ex Klara), Ż-2036 (ex Santa Maria) i Ż-2024 (ex Wiktoria) w zakolu rzeki. W taki sposób powiązane linami barki czekały na kolejny sezon żeglowny.
Santa Maria (Ż-2036) - barka towarowa bez napędu, holowana, konstrukcji stalowej, zbudowana w 1896 r. w Lauenburgu. Nośność -198 t; długość - 39,92 m; szerokość - 4,66 m; wysokość burt -1,90 m; zanurzenie: 1,36 m. (według danych z 1962 r.). Początkowo nazywała się Jupiter. Niestety, nie udało się ustalić jej ówczesnego właściciela. Ok. 1920 r. została kupiona przez firmę Hedwigshutte ze Szczecina, gdzie zmieniła nazwę na Hedwig. W 1934 r. barkę nabył Feliks Tuszyński wraz z żoną Franciszką Marią z domu Engelhardt. Po remoncie w stoczni Wojana w Gdańsku została nazwana Santa Maria i zarejestrowana w Gdańsku. W styczniu 1940 r. jednostkę przejął der Komisärische Verwalter der Haupttreuhandstelle Ost, Binnenschiffahrt des Weichselgebiet, Danzig. Niemcy pozostawili ją jednak w użytkowaniu Tuszyńskiego. Barka przetrwała szczęśliwie zawieruchę wojenną w Łabiszynie i tam została zajęta przez Armię Czerwoną, a z czasem zwrócona Polsce wskutek interwencji rządu. Ustawa ministra komunikacji o ustaleniu przymusowego zarządu państwowego nad taborem rzecznym z 7 marca 1945 r. spowodowała, że właściciele nie mogli dysponować swoimi statkami według własnej woli, ale wykonywać odpłatnie usługi na rzecz państwa . W tym wypadku była to Państwowa Żegluga na Wiśle, ekspozytura w Bydgoszczy. W 1951 r. barkę upaństwowiono, zmieniając jej nazwę na Ż-2036. W 1953 r. została przebudowana. Rok później stała się własnością P.P. Bydgoska Żegluga na Wiśle (późniejszej Żeglugi Bydgoskiej). Pływała jeszcze na początku lat 80. XX w. (na podstawie opisu Waldemara Danielewicza na stronie zegluga.wroclaw.pl).
Barki bez własnego napędu Ż-2112 (ex Wanda) i Ż-2109 (ex Saba). Postój zimowy poniżej mostu Bernardyńskiego, w tle szpital zakaźny.
Barka motorowa BM-5244 przycumowana przy Poczcie Głównej. Na lewym brzegu widać jedną, na prawym dwie takie barki. Pływanie między nimi po jednym torze wodnym wymagało sporych umiejętności. W centrum miasta cumowały wzdłuż nabrzeży. Wewnątrz mieszkały całe rodziny, ogrzewając się kominkami węglowymi.
Konstrukcja kadłuba barki typu BM-500 jest całkowicie spawana, o poprzecznym systemie wiązań. Barka wyposażona została w dwie śruby napędowe, pracujące w dyszach Korta. Jej wymiary: długość - 57 m, szerokość - 7,54 m, zanurzenie - 1,7 m, wysokość w burcie - 2 m, wysokość nierozbieralna - 3,9 m.
Barki bez napędu Ż-2011 i Ż-3045, cumujące w zakolu Brdy, poniżej dzisiejszych mostów Solidarności. Po lewej podmywany brzeg, który każdego roku osuwał się do rzeki.
Barki bez napędu cumujące w zakolu rzeki przy obecnej ul. Tamka. W głębi na pustym placu z czasem powstanie budynek Opery Nova.
Od lewej barka bez napędu Ż-2115 (ex Lemara) i barka motorowa BM-5237 na postoju poniżej mostu Staromiejskiego przy Pałacyku Lloyda.
Barka towarowa Lemara, bez napędu, holowana, konstrukcji stalowej; zbudowana została w 1937 r. w Stoczni i Warsztatach Mechanicznych Lloyda Bydgoskiego. Nośność - 282 t, długość - 43 m, szerokość - 4,87 m, wysokość burt - 2,08 m, zanurzenie: 1,88 m. 26 maja 1936 r. Adolf Schmidt z Bydgoszczy podpisał umowę na budowę żelaznej barki typu Gross Finow-Masskachn, czyli po polsku tzw. kanałówki za kwotę 40 tys. ówczesnych złotych. Otrzymała nazwę Lemara od skrótu imion rodziców właściciela - Leona i Marii. Kadłub wykonano metodą nitowaną. Lemara eksploatowana była na Brdzie, Noteci, Warcie i Odrze. W styczniu 1940 r. barka została przejęta na rzecz der Komisärische Verwalter der Haupttreuhandstelle Ost, Binnenschiffahrt des Weichselgebiet, Danzig, Niemcy pozostawili ją w użytkowaniu Schmidta. Wojnę przetrwała w podbydgoskim w Pawłówku, gdzie zajęła ją Armia Czerwoną. Związek Radziecki zwrócił ją Polsce po interwencji rządu RP. Zgodnie z ustawą o ustaleniu przymusowego zarządu państwowego nad taborem rzecznym służyła bydgoskiej ekspozyturze Państwowej Żeglugi na Wiśle. W swój pierwszy powojenny rejs popłynęła do Warszawy na holu holownika Gdańsk. W 1951 r. barkę upaństwowiono, zmieniając jej nazwę na Ż-3007. W 1954 r., już jako Ż-2115, przejęła ją Bydgoska Żegluga na Wiśle (późniejsza Żegluga Bydgoska). Na początku lat 80. XX wieku Lemarę przebudowano na hotel pływający dla załóg dźwigu wydobywającego kruszywo w okolicach Białej Góry i Tczewa. Później trafiła do Szczecina na pływające biuro Żeglugi Bydgoskiej, cumowała na Regalicy. W styczniu 2006 r. została wycofana z eksploatacji i przeholowana do Czarnkowa. Odnowiona powróciła do Bydgoszczy i cumuje przy Rybim Rynku. (na podstawie opisu Waldemara Danielewicza na stronie zegluga.wroclaw.pl)
Na zdjęciu po prawej stronie barka z napędem, typu BM-500. Pojawiła się na Brdzie na początku lat 60. XX wieku. Żegluga Bydgoska zamówiła te nowoczesne jednostki w stoczni rzecznej w Płocku. Wobec wzrastających zadań przewozowych na Odrze i Wiśle konieczne było uzupełnienie flotylli o nowy typ statku rzecznego do przewozów towarowych. Został zbudowany w oparciu o nowe metody technologiczne, a zaprojektowany w drugiej połowie lat 50. Barka popularnie zwana ,,beemką? pozwoliła zwiększyć intensywność przewozów na drogach wodnych w kraju i w Europy Zachodniej.
Flotylla Przedsiębiorstwa Budownictwa Wodnego, w tym statek inspekcyjny Brda i holownik Pomorzanin (ex Gerard), na przystani Stoczni Remontowej i bazy firmy. Widok z obecnych mostów Solidarności w kierunku Wyższej Szkoły Gospodarki.
Rybi Rynek. Barka pchana załadowana elementami konstrukcji stalowych przez pchacz typu Tur.
Plac Solny. Ta sama barka pchana z elementami konstrukcji stalowych. W głębi holownik Wda.
Barki motorowe typu MB-500, a między nimi koszarka (rodzaj pływającego hotelu Barbara) przed Pałacykiem Lloyda.
Barki bez napędu własnego cumują na postoju na tzw. obracance poniżej mostu Bernardyńskiego. Widok w kierunku wschodnim w dół rzeki. W głębi zbiorniki gazu na terenie gazowni bydgoskiej
Brda na odcinku między mostem Bernardyńskim a Pomorskim. Dzisiaj na prawym jej brzegu stoi hala Łuczniczka.
Pchacz typu Bizon przy Rybim Rynku.
Popularna kanałówka po rozładunku zboża przy młynach Rothera.
Barki bez napędu cumujące poniżej obecnych mostów Solidarności. W głębi powstanie Opera Nova. Po lewej kamienice przy obecnej ul. Focha. W tym miejscu mogło się zmieścić nawet pięć takich barek obok siebie. Były zamieszkałe przez szyprów i ich rodziny. Widoczne anteny telewizyjne i przedłużone wyloty kominów stalowych do odprowadzania dymu z węglowych piecyków.
Rufa barki motorowej MB-5212 zacumowanej przy pl. Solnym.
Akcja ratunkowa przy Rybim Rynku. Jednostką, która zatonęła był holownik motorowy Wda. Widoczni gapie obserwujący z brzegu i mostu przebieg wypadków.
Barka motorowa MB-5299. Prawdopodobnie początek lat 80. XX wieku
Ta sama barka motorowa MB-5299. Prawdopodobnie początek lat 80. XX wieku.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze