Wybieramy sportowca 90-lecia Polonii Bydgoszcz

Z Polonią związany w latach 1969-1999. Zdobył 16 tytułów mistrza Polski (6 w singlu, 8 w deblu, 2 w mikście). 22 razy reprezentował Polskę w turniejach o Puchar Davisa. Brązowy medalista Mistrzostw Europy amatorów w deblu (z Tadeuszem Nowickim). Na kortach potykał się z takimi tuzami tenisa jak Bjoern Borg, Adriano Panatta, Wojciech Fibak.

Startował w Polonii w latach 60. i 70 - w sumie przez 18 lat. Trzykrotny uczestnik finałów IMŚ, najlepszy wynik osiągnął w 1970 r. we Wrocławiu (5. miejsce). Drużynowy mistrz świata z 1969. Był liderem drużyny Polonii, która zdobyła mistrzostwo Polski w 1971. Rok później, wskutek defektu, stracił pechowo pewne złoto w finale IMP w Bydgoszczy.

Najlepszy polski żużlowiec w dziejach. Pod jego wodzą Polonia zdobyła w latach 90. i na początku tego stulecia aż 5 złotych medali DMP, 1 srebrny i cztery brązowe. Siedmiokrotny medalista cyklu Grand Prix (złoto, 2 srebra, 4 brązy). W tym roku, w wieku 39 lat, wywalczył wreszcie mistrzostwo świata. Na podium stanął w Bydgoszczy.

Najlepszy piłkarz w historii klubu. Król strzelców rozgrywek I ligi (1960) - jedyny, który zdobył te trofeum dla Bydgoszczy.  Strzelił wówczas 17 goli. W 1952 roku przeszedł do Polonii z Pomorzanina Toruń i grał w niej do 1970 r., w tym przez 7 lat w I lidze zdobywając w sumie 91 goli). W kadrze 1 gol. Grał na olimpiadzie w Rzymie w 1960 roku.

Legendarny zawodnik z pierwszego okresu istnienia klubu. Startował w Polonii na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku. Zwycięzca pierwszego Wyścigu Dookoła Polski w 1928 r. Czwarty zawodnik tegoż wyścigu w roku 1929. Trzeci w plebiscycie Przeglądu Sportowego w konkursie najpopularniejszego sportowca roku 1928.

Zawodnik Polonii w latach 1987-1989. Olimpijczyk z Barcelony z 1992, gdzie polska drużyna zdobyła srebrny medal. Wielokrotny reprezentant Polski. Grał w takich klubach jak Orzeł Chełmno, Polonia Bydgoszcz, Olimpia Poznań, Servette Genewa, Górnik Zabrze, Widzew Łódź, FC Porto, Salamanca, Pogoń Szczecin, AEK Ateny, Amica Wronki. Po zakończeniu kariery piastował posadę dyrektora sportowego Wisły Kraków.

Przez całą swoją sportową karierę (1982-1991) reprezentował barwy Polonii Bydgoszcz, będąc jej liderem. Karierę zakończył przedwcześnie na skutek kontuzji odniesionej na torze. Finalista IMŚ (1986 ? XI miejsce), MŚP i IMP. Młodzieżowy Indywidualny Mistrz Polski z 1986 roku oraz wicemistrz Polski z 1987 roku. Zdobywa wiele medali dla Polonii Bydgoszcz w drużynie oraz w Mistrzostwach Polski Par Klubowych.

Zawodnik Polonii w latach 1988-1999, 2002-2003, 2008. Wielokrotny reprezentant Polski, Drużynowy Wicemistrz Świata z 1994 roku z Broksted, Indywidualny Mistrz Polski w latach 1998 i 2000 oraz brązowy medalista z 2005 roku. W finałach IMP startował aż jedenastokrotnie. 10 razy wystąpił w finałach Złotego Kasku. Sukcesy odnosił także w Mistrzostwach Polski Par Klubowych - aż pięć razy stawał na najwyższym podium. Złoto z drużyną Polonii zdobył w DMP w latach 1992, 1997-1999, 2002. Wystąpił w dwóch turniejach Grand Prix Polski: w 1998 był 18., a w 1999 7.

Startował w Polonii w latach 1955-1968. Jako pierwszy Polak w historii uczestniczył w finale Indywidualnych Mistrzostw Świata. Indywidualny Mistrz Polski na żużlu z 1954 roku. Dwukrotnie zdobywa medale mistrzostw świata w drużynie: złoto w 1961 oraz brąz w 1962 roku. W 1968 zakończył karierę zawodniczą. Pozostał w klubie jako trener szkolący młodych zawodników. Zmarł tragicznie 25 października 1985. Podczas treningu na stadionie uderzył w niego młody zawodnik z Gorzowa, który wjechał na murawę.

Związana z Polonią przez większość kariery (1962-1979). Największe sukcesy odnosiła w wieku młodieżowym, zdobywając m.in. tytuł mistrzyni Polski młodzików. W 1970 r. jako juniorka była sklasyfikowana na piątym miejscu w rankingu seniorek. Po zakończeniu kariery bardzo aktywna działaczka tenisa ziemnego w Bydgoszczy.

Wychowanek Alfreda Labenza, reprezentacyjny obrońca w hokeju na lodzie. W Polonii oraz potem Budowlanych rozegrał w latach 1964-1981 507 spotkań ligowych i strzelił 68 goli. W kadrze (1970-1975; 78 spotkań, 5 bramek). Olimpijczyk z Sapporo (1972) i uczestnik 4 turniejów o MŚ: 1970 Sztokholm - 6 miejsce, 1971 Berno - 8. (gr. B-2), 1972 Bukareszt - 7 (gr. B-1), 1975 Monachium - 5. Imponował twardością i nieustępliwością w grze oraz bardzo dobrą grą ciałem (bodiczek).

Ikona bydgoskiego hokeja na lodzie, wychowanek Polonii, bramkarz. Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych jeden z najlepszych bramkarzy w Polsce. Jego sporowy pseudonim to ?Pyton?. Choć mniej utytułowany od innych polonistów Mariana Fetera, swojego starszego brata Czesława czy też Romana Niedzielskiego - wielokrotnych reprezentantów Polski, uczestników mistrzostw świata. Ze swojej gry potrafił robić show. Bardzo łatwo potrafił nawiązywać kontakt z widownią. Przez większość kariery związany z bydgoską Polonią.

Współzałożyciel sekcji dżudo (początek lat sześćdziesiątych), związany z nią jako zawodnik, szkoleniowiec, działacz przez ponad 40 lat! Z początku samouk. Sportowo choć sam nie osiągnął spektakularnych sukcesów był wychowawcom reprezentantów Polski: Ryszarda Pujszo, Andrzeja Sądeja, był ojcem sukcesów organizacyjnych, sportowych sekcji judo Polonii Bydgoszcz w Polsce w ogóle.

Wychowanek Polonii Bydgoszcz, dżudoką został w 1970 r. w wieku 13 lat. Multimedalista mistrzostw kraju - w latach osiemdziesiątych sześciokrotny mistrz Polski seniorów. Wielokrotny uczestnik mistrzostw świata, mistrzostw Europy w kategorii juniorów i seniorów oraz Uniwersjady. Brązowy medalista Mistrzostw Świata (1978, 1980), brązowy medalista mistrzostw Europy juniorów (1977 r.)

Zawodnik Polonii z lat dwudziestych, biegał przedłużone sprinty, reprezentował Polonię na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 r. Mistrz Polski w biegu na 400 m w 1928 r. Wielokrotny rekordzista Polski na tym dystansie. Pierwszy Polak który przebiegł dystans 400 m poniżej 50 s. Trzykrotny w drużynie Polonii zwycięzca prestiżowego ulicznego Biegu Dziennika Bydgoskiego rozgrywanego w naszym mieście w czasie międzywojennym. W latach pięćdziesiątych trener sekcji lekkoatletyki w Gwardii oraz Polonii Bydgoszcz.

Pochodzący z Gniezna lekkoatleta Polonii z lat trzydziestych. Uprawiał skok o tyczce. Halowy mistrz Polski z 1936 r. oraz brązowy medalista mistrzostw Polski w 1935 r. Piąty zawodnik Akademickich Mistrzostw Świata w 1935 r. Trener sekcji lekkoatletycznej Polonii, wychowawca drużyny juniorów ? mistrzów Polski z 1937 r. Trener kadry polskich tyczkarzy. Prezes Pomorskiego OZLA

Sekcja ta funkcjonowała w klubie od końca lat pięćdziesiątych do lat siedemdziesiątych. Spitol pięciokrotnie zdobywał tytuł mistrza Polski, w tym cztery razy w barwach Polonii(!) w konkurencji solistów. Pełnił także funkcję trenera w sekcji.

Dwukrotny mistrz Polski (1973, 1975), reprezentant Polski na mistrzostwach Europy i mistrzostwach świata. Po rozpadnięciu się sekcji łyżwiarstwa w Polonii zasilił Marymont Warszawa. Związał się z warszawskim środowiskiem łyżwiarskim. Komentator w tej dyscyplinie sportu kanału Eurosport.

Zawodnik w Polonii w latach trzydziestych. W 1936 r. zdobył mistrzostwo Pomorza w wadze muszej zwyciężając Wyszeckiego z Gedanii Gdańsk. W Mistrzostwach Polski w 1936 r. rozgrywanych w Łodzi awansował do półfinału, w którym uległ na punkty późniejszemu mistrzowi kraju Sobkowiakowi z Warty Poznań. W roku 1936 w gronie pokonanych przez Rinke był Zygmunt Koziołek ( Warta Poznań), ówczesny  numer 2 w polskim boksie w kategorii koguciej.

Pseudonim boiskowy "Harcerz" - przedsatwiciel międzywojennych futbolistów Polonii, zawodnik "Biało - Czerwonych" z lat 1926 - 1949. Wychowanek Polonii, lewoskrzydłowy, w swojej karierze piłkarza do końca wierny jednemu klubowi, w ktorego barwach rozegrał ponad 600 meczy! Karierę kończył w wieku 40 lat! Wielokrotny przedwojenny i powojenny reprezentant Pomorza. Przez dziennikarzy bydgoskich lat 60. nazywany "bydgoskim Stanleyem Matthewsem"