Hotel Pod Orłem powstał na tzw. Przedmieściu Gdańskim, kiedy ulica była jeszcze piaszczystym traktem. Już na początku XIX w. znajdował się tutaj zajazd należący do rodziny Gliszczyńskich. W 1822 stolarz Gliszczyński wzniósł obok starego zajazdu nowy budynek nazwany Hotelem Pod Orłem, czyli Gasthof zum Adler. Andrzej S. Majewicz, ostatni właściciel hotelu, tłumaczy - Wraz z rozwojem kolei i garnizonu wojskowego miasto rosło w siłę. Mieszkali tu bogaci fabrykanci, kupcy, twórcy kultury, kadra oficerska. Kolej otworzyła miasto na świat, budowa luksusowego hotelu była naturalną potrzebą. Wcześniej na tym miejscu stała gospoda, należała do rodziny stolarza Gliszczyńskiego, już wtedy ludzie nazywali ją "pod orłem". Nie z powodów patriotycznych czy politycznych, tylko tradycji - orzeł kojarzył się z ptakiem, który otacza opieką podróżnych. Pruski magistrat postawił Gliszczyńskiemu ultimatum - albo wybuduje na miejscu zajazdu hotel z prawdziwego zdarzenia, albo zostanie zmuszony do sprzedania knajpy i parceli.
Po 30 latach, około roku 1850, budynek wraz z parcelą kupił piekarz August Friedrich Bernhardt, a potem firmę przejął jego syn Emil Bernhardt, który wcześniej odbył w Szwajcarii przeszkolenie w zawodzie hotelarskim. W 1880 Emil Bernhardt dostał zastrzyk gotówki. Ożenił się z Luizą Müller, córką posiadacza ziemskiego z okolic Piły, która wniosła bardzo pokaźny posag. Prawdopodobnie część wiana żony przeznaczył na wzniesienie kamienicy przy ul. Gdańskiej 16, w którym siedzibę miała kawiarnia "Wiener Café"
W 1893 Emil Bernhardt zlecił wykonanie projektu hotelu z prawdziwego zdarzenia znanemu bydgoskiemu budowniczemu Józefowi Święcickiemu. Zaprojektował monumentalny, bogato dekorowany gmach, nad którym rozpościerała skrzydła ogromna rzeźba orła. Święcicki wzorował się na podobnych projektach w Berlinie i Monachium. Podpis autora można znaleźć pomiędzy alegorycznymi głowami zdobiącymi fasadę, gdzie ukrył swój autoportret. Mógł to uczynić, gdyż rzeźby i sztukaterie pochodziły z jego własnej wytwórni. Obiekt zbudowano w latach 1894-1896. Budynek stał się największym i najnowocześniejszym hotelem w mieście. Ale już trzy lata pod uruchomieniu hotelu rodzina Bernhardtów wydzierżawiła obiekt Rudolfowi Trillhosemu
W 1899 hotel został wydzierżawiony berlińskiemu hotelarzowi Rudolfowi Trillhosemu, zaś w 1920 po powrocie Bydgoszczy do Polski kupiła go za 1,25 mln ówczesnych marek rodzinna firma "Majewicz i S-ka". Andrzej S. Majewicz wspomina - Galopowała inflacja, więc zanim gotówka dotarła do Berlina, straciła na wartości ze 20 procent. Trillhose należał do tej grupy Niemców, którzy po powrocie Bydgoszczy do Polski nie widzieli tutaj miejsca dla siebie. Dlatego wystawił prawie nowy, liczący niewiele ponad 20 lat hotel na sprzedaż. Dziadek - poznaniak, ziemianin, ale ze sporym doświadczeniem w biznesie restauracyjnym, wykorzystał okazję. Wszedł do spółki z kupcami Kosickimi, widocznie sam nie był w stanie zebrać takiej kwoty. Przeprowadził się do Bydgoszczy, początkowo mieszkał w hotelu, ale szybko kupił mieszkanie przy placu Wolności.
W okresie międzywojennym hotel był centrum życia towarzyskiego w Bydgoszczy. W salach Kolumnowej i Malinowej odbywały się bale, rauty, koncerty muzyki kameralnej i rozrywkowej. Dużym powodzeniem cieszyły się bale karnawałowe: prawników, lekarzy, dziennikarzy, artystów. Sala Kolumnowa słynęła z codziennych koncertów muzyki popularnej, zaś restauracja Pod Orłem należała do najlepszych w mieście pod względem wystroju, wykwintnych dań i napojów. Andrzej S. Majewicz: - Bawili się przedsiębiorcy, właściciele ziemscy, kupcy. Regularnie swoje imprezy organizowało wojsko, działacze stowarzyszeń sportowych. Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół", związek wioślarski, lekkoatleci - to byli bohaterowie zbiorowej wyobraźni, ówcześni celebryci. Od wczesnego rana pachniało u nas mieloną kawą i cygarami. Po każdym koncercie czy spektaklu w teatrze, schodziła się miejscowa elita na dyskusje, które trwały do późnej nocy.
Podczas okupacji hitlerowskiej został przemianowany na "Danzinger Hof". W latach 1939-1945 dokonano przebudowy południowo-zachodniego narożnika budynku w związku z koniecznością poszerzenia ulicy Gdańskiej. Pomniejszono salę restauracyjną i utworzono w przyziemiu pasaż.
Po 1945 roku budynek został początkowo przekazany dawnym właścicielom, którzy rozpoczęli działalność hotelową. Już w październiku 1945 hotel im odebrano, upaństwowiono i przekazano w użytkowanie Towarzystwu Uniwersytetów Robotniczych. W 1950 właścicielem hotelu Pod Orłem zostało Przedsiębiorstwo Państwowe Orbis.
Na początku lat 90. XX w. spadkobiercy rodziny Majewiczów i Kosickich zgłosili roszczenia reprywatyzacyjne. Zwrócono go 1 stycznia 1994. Obiekt należał do Przedsiębiorstwa Hotelowego "Majewicz", utworzonego przez osoby prywatne (51 proc., w tym spadkobierców przedwojennych właścicieli oraz Orbis. (49 proc.). W 1995 hotelowi przyznano godło promocyjne "Teraz Polska", a w 2003 znalazł się w pierwszej dwudziestce w rankingu hoteli najbardziej przyjaznych biznesmenom.
Jednym z najbardziej znanych miejsc w hotelu Pod Orłem jest apartament Rubinsteina - gościł w nim sławny pianista. Wśród gości hotelu były znane postacie. Mieszkał w nim np. marszałek Józef Piłsudski i prezydent Stanisław Wojciechowski.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze