Gdzie schron dokładnie się znajduje? Przy ul. Nowodworskiej 23a, czyli na tyłach szkoły katolickiej, tuż obok budowanej właśnie sali gimnastycznej. Jego sąsiadem jest blok oznaczony numerem 23. Co dzień alejką pomiędzy tymi dwoma posesjami chodzą szwederowiacy, którzy korzystają ze schodów przy sądzie.
Schron został wybudowany w 1958 r. Wtedy nie wyróżniał się na tle okolicznej zabudowy. O blokach przy ul. Nowodworskiej nikt nawet nie marzył. Te w bezpośrednim sąsiedztwie stanęły w latach 80. Ich mieszkańcy w ogóle nie wiedzieli, jaka budowla kryje się pod ziemią. Nieliczni wtajemniczeni nazywali gospodarza domku ,,generałem''. Na zdjęciu: ukryte w ogrodzie wyjście awaryjne.
Uwagę przykuwa jedynie maszt w ogrodzie. Ma 32 m wysokości. - Jest nieczynny. Sukcesywnie go konserwujemy i poddajemy przeglądowi technicznemu co pięć lat. Miał służyć do łączności wojewody z gminami Bydgoskiego w czasie wojny - informuje Wojciech Górski z wydziału zarządzania kryzysowego Urzędu Miasta w Bydgoszczy.
A dlaczego taki schron w ogóle powstał? W latach 50. XX wieku Bydgoszcz była uznana za miasto szczególnie zagrożone z uwagi na: lokalizację dowództwa Pomorskiego Okręgu Wojskowego, Korpusu Obrony Powietrznej i innych jednostek wojskowych, ważnego węzła kolejowego oraz lotniska wojskowego. Organy administracji zobligowane były do przygotowania zapasowych miejsc pracy w schronach na wypadek ataku jądrowego. Ówczesne władze Bydgoszczy, czyli Prezydium Miejskiej Rady Narodowej z przewodniczącym miały dotrzeć na Szwederowo w przypadku ataku atomowego i stamtąd kierować administracją. Bydgoszcz nie była wyjątkiem - podobne schrony powstały w innych miastach. Na zdjeciu: centrala telefoniczna.
Dom z dwuspadzistym dachem krytym dachówką to tak naprawdę zamaskowane zejście do schronu. Z parteru schodzi się kręconymi schodami do piwnicy. Po lewej stronie stalowe niewielkie drzwi do komory rozprężania. Po prawej stalowe masywne drzwi strzegących wejścia do schronu. Przed nami śluza wejściowa.
Zaraz za śluzą wejściową (na zdjęciu górnym) przez cała długość schronu biegnie korytarz główny o długości ponad 16 m. Od niego odchodzą prostopadle drzwi wejściowe do poszczególnych pomieszczeń. Na zdjęciu dolnym: sanitariaty.
Największe pomieszczenia to sala dowodzenia (na zdjęciu górnym, za szybą pokój kierownika) o powierzchni ponad 33 m kw. i sala konferencyjna o powierzchni prawie 20 m kw. Na zdjeciu dolnym: pokój wypoczynku z wyjściem awaryjnym.
Schron jest wybudowany na planie prostokąta o wymiarach 27,69 na 10,96 m. Zajmuje większość działki. Dom stoi na schronie w jego północnej części. Budowla znajduje się 30 cm pod ziemią. Strop ma 40 cm grubości i wykonano go z żelbetu o wytrzymałości 3,5 t/m kw. Ściany zewnętrzne mają wytrzymałość 2,0 t/m kw. Powierzchnia ogólna to 166,6 m kw., użytkowa - 116,77 m kw. Pomieszczenia mają 2,30 m. Na zdjęciu: rozdzielnia elektryczna.
Schron został zaprojektowany dla 70 osób. Jest samowystarczalny. Ma jedno wyjście zapasowe, czerpnię powietrza, agregaty filtrowentylacyjne, filtropochłaniacze. Wyposażony został w instalacją elektryczną zasilaną z sieci (agregat prądotwórczy był w zapasie), instalację kanalizacyjną, wodociągową i sanitarną. Sanitariaty uzupełniają dwa natryski. Na zdjęciu górnym: wentylatornia; na zdjęciu dolnym: instalacja wodna.
W 1998 r., w czasach prezydentury Henryka Sapalskiego, schron został gruntownie wyremontowany, a za rządów Konstantego Dombrowicza w 2003 r. poddany niewielkiej modernizacji. Urządzono w nim Główne Stanowisko Kierowania (GSK) Prezydenta Miasta w Zapasowym Miejscu Pracy (ZMP). Zainwestowano spore pieniądze, wyposażając obiekt w nowoczesne łącza telekomunikacyjne i komputery. Wyremontowano sanitariaty, położono płytki, założono instalację klimatyzacyjną i elektryczną. Niestety, ze względu na brak izolacji ścian i stropu schron jest cały czas zawilgocony. Sprzęt telekomunikacyjny i komputerowy więc zdemontowano. Teraz pusty obiekt jest na stanie ratusza z przeznaczeniem na sprzedaż.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze