Co cudzoziemcy myślą o Bydgoszczy? "Co kawałek plac budowy"

Tobias Ramseid Foss studiuje w Bydgoszczy medycynę.

- Po pięciu latach czuję się już bydgoszczaninem. Chyba nienajgorzej mówię po polsku. Lubię śródmieście. Jego architekturę, spacery nad Brdą i chyba nie będę oryginalny, kiedy powiem, że za najładniejsze miejsce w mieście uważam Wyspę Młyńską. Ale w tym mieście tak dużo się zmienia, że może wkrótce zmienię zdanie. Co kawałek jakiś plac budowy. Remonty ulic, nowe sklepy, bloki. Hitem jest dla mnie rower miejski.  W Szwecji już od dawna wszyscy wiedzą, że w centrum to najszybszy i najwygodniejszy środek transportu. Lubię chodzić do Landschaftu, Strefy, do Mózgu, do kawiarni PO CO na Długiej.

W Szwecji uwielbiam zimowe spacery. Lubię wychodzić na dwór w słoneczne dni i oddychać mroźnym, rześkim powietrzem. Niestety w Polsce to żadna przyjemność, bo z każdego dachu dymią na czarno kominy. Nie znoszę tego brudnego powietrza w płucach, ale nie mogę też patrzeć, jak czarny osad brudzi elewacje kamienic, które powinny być ozdobą miasta.

Oskar Hunger większość życia spędził w Kopenhadze. Od ośmiu lat mieszka w Bydgoszczy. Jest biznesmenem.

- Bydgoszcz bardzo się zmieniła w ciągu siedmiu lat odkąd przyjechałem. Nie było jeszcze wtedy odnowionej Wyspy Młyńskiej, dużo gorzej wyglądało także centrum. Spotykam się z opiniami, że Toruń jest pięknym miastem. Ale to Bydgoszcz jest lepszym miastem do mieszkania i do prowadzenia biznesu. Jestem zwolennikiem aglomeracji bydgosko-toruńskiej. To, że te miasta leżą tak blisko siebie, to ogromny atut. Współpraca może napędzać gospodarkę i cały region. Absurdem jest walka między Bydgoszczą a Toruniem. Most nad Sundem, który łączy Kopenhagę ze szwedzkim Malmö, sprawił, że te dwa narody się do siebie zbliżyły. Dlatego Bydgoszcz i Toruń potrzebują dobrego połączenia, zarówno drogowego, jak i kolejowego. Myślę, że projekt BiT-City może zaowocować, ale zanim to nastąpi minie chyba całe pokolenie.

Bardzo lubię aktywnie spędzać też wolny czas w Myślęcinku. Ale tam się wciąż za mało dzieje. To przecież największy polski park miejski. Tyle zieleni, tyle miejsca. Tam powinno być mnóstwo atrakcji codziennie, dla każdego. Oczywiście dostrzegam, że powstają nowe ścieżki, pojawiają się kolejne atrakcje, ale widać też, że przez lata ten teren był zaniedbany. Poza tym lubię ulicę Gimnazjalną, to fajna enklawa. Można usiąść ze znajomymi, porozmawiać, pośmiać się, jest luźny klimat.

Polina pochodzi z Zaporoża. W Bydgoszczy studiuje na WSG.

- Mój pierwszy kontakt wzrokowy z Bydgoszczą odbył się w internecie. Zobaczyłam zdjęcie Przechodzącego przez rzekę i bardzo spodobał mi się ten widok. Teraz widuję go niemal codziennie i nadal jestem nim zachwycona.

Na każdym kroku spotykam się też z wysoką kulturą mieszkańców. Nikt się nie pacha w autobusie, każdy przy wejściu czeka na swoją kolejkę, ekspedientki zawsze mówią dzień dobry i do widzenia. I ten szacunek do przepisów. Na wszystko muszą być umowy, zgody. Kto łamie prawo, ponosi karę. Np. dostaje mandat za jazdę bez biletu. Na Ukrainie w życiu nie widziałam tylu kontrolerów w autobusach.

Na początku szokujące było dla mnie, że na mieście widuję tak wielu niepełnosprawnych. Dopiero potem zrozumiałam, że oni po prostu nie siedzą w domu, bo mają możliwość z niego wyjść, wyjechać wózkiem, pobyć w cichym parku i nawet wyjechać gdzieś autobusem. Niesamowite! Bydgoszczanie są dobrze ubrani niezależnie od wieku. U nas 50-letnie kobiety to już babuszki, a tu czasem nie różnią się od 30-latek. Mają tatuaże, wygolone, dziwaczne fryzury, oryginalne ciuchy. To jest fantastyczne. Ale zaobserwowałam też dużo grubych ludzi. Może dlatego, że jadacie często w McDonaldach i kebabach. W restauracjach są bardzo duże porcje. Ja nie mogę wszystkiego zjeść naraz, a Polacy mogą. No i wszyscy jedzą ten żurek. A to jest przecież niedobre! Większość kamienic w centrum ma nowe elewacje. W Zaporożu, skąd pochodzę, nie ma pieniędzy na takie remonty. Ale czasami czuje się jak u siebie w domu, gdy trafiam na boczne, zapuszczone ulice Śródmieścia z szemranym towarzystwem.

Leo Clarke, tańczy w balecie Opery Nova. Pochodzi z Norfolk w Wirginii w USA.

- Mieszkam przy ul. Marcinkowskiego i mam wrażenie, że przez cztery lata, które spędziłem w Bydgoszczy, wszystko wokół mnie stało się nowe. Po drugiej stronie mojej ulicy zaczął działać MCK, do którego zresztą czasem chodzę, wyładniała Dworcowa, powstały bulwary nad Brdą, teraz remontowana jest śluza, a na drugim brzegu rzeki rośnie wielki apartamentowiec.

Z budynku Opery codziennie podziwiam widok na Brdę i Stare Miasto. Podobają mi się wszystkie kamienice, są zupełnie inne niż najstarsze domy w USA. Ale moim ulubionym budynkiem w mieście jest fara. Lubię fotografować - średniowieczna katedra to jeden z moich ulubionych tematów do zdjęć. Takich budowli w Ameryce nie ma.

Lubię Bydgoszcz wiosną, kiedy wszystko rozkwita. Wyspa Młyńska, rzeka, park w centrum miasta to dla mnie przyjemna odmiana od amerykańskich miast najeżonych wieżowcami i zalanych betonem.

Jestem zachwycony bydgoską komunikacją miejską. Sieć jest tak skonstruowana, że praktycznie można dotrzeć wszędzie, a autobusy i tramwaje przyjeżdżają zgodnie z rozkładem. W Ameryce transport publiczny poważnie szwankuje.

Dima Doroszenko jest Ukraińcem, studiuje na WSG.

- Bydgoszcz to miasto przyjemne do życia. Podoba mi się, że Polacy tak troszczą się o ekologię, sortują śmieci, dbają o zieleń miejską. Na ulicach prawie nie widuje się bezdomnych zwierząt. Osoby niepełnosprawne mogą normalnie spacerować i nawet jeździć samochodem. Na Ukrainie to jest niespotykane. U nas inwalidzi w ogóle nie wychodzą z domu. Polacy są bardzo pomocni i serdeczni. Kiedyś zapytałem jakąś panią na ulicy o drogę. Zaczęła mi objaśniać, w końcu przez kilka ulic szła razem ze mną. Zaprowadziła mnie na miejsce, chociaż wcale nie miała w planach iść w tym kierunku. To było bardzo uprzejme z jej strony.

Simone Bernocchi jest z zawodu architektem. Choć urodził się w Cremonie, żyje i pracuje w Bydgoszczy.

- Pamiętam Bydgoszcz u schyłku PRL-u, szarą, smutną, ludzie przygnębieni. Teraz miasto gra w innej lidze. Wolę Bydgoszcz od mojej rodzimej Cremony, mimo chaosu, jaki tu panuje.

Każdy dom w innym kolorze, każdy w innym stylu, obok siebie dworki z filarami i ultranowoczesne bryły. Koszmarna moda panuje na osiedlach - wielka płyta w żywych barwach, tęczowe wieżowce, które może w Rio de Janeiro by nie drażniły, ale dlaczego ktoś wpadł na taki pomysł w Bydgoszczy? Za blokami, jeszcze przed centrum są galerie handlowe. Nowa rośnie przy ul. Kujawskiej, gigantyczna, trudno ją objąć wzrokiem. Wytnie resztę sklepików z centrum, kto do nich pójdzie, jeśli 300 metrów dalej będzie galeria z darmowym parkingiem, restauracjami itp.? Samo Śródmieście - pełne szpetnych reklam, dziwacznych konstrukcji, czasem drobnych, na które nikt nie zwraca uwagi. Widzę sklep z roletami na parterze ładnej kamienicy, stoi przy skrzyżowaniu w ciekawej dzielnicy, przez całą dobę w szybie wystawowej mrugają na przemian światła zielone i czerwone. W Cremonie problem rozwiązaliby sami klienci - nie wchodziliby do czegoś takiego.

Czasem, jak spaceruję po Śródmieściu, mam wrażenie, że te piękne kamienice tylko czekają na nowych lokatorów. Ubodzy ludzie wylądują w blokowiskach, bogaci już się najedzą życia na wsiach, dojeżdżania do pracy i szkoły, oddalenia od kultury, sportu itp. Zajmą wielkie mieszkania w starych domach, zresztą - często właśnie dla takich jak oni budowanych. Tego trendu nikt nie jest w stanie odwrócić.

Prof. Bassam Aouil jest psychologiem, pracuje na UKW. Jest członkiem demokratycznej opozycji syryjskiej.

- Przyjechałem do Bydgoszczy w 1994 r., w odwiedziny do dziewczyny, dziś mojej żony, którą poznałem w Moskwie. Oboje robiliśmy tam doktoraty. Początki nie były łatwe. Ale z ludźmi układało się zawsze dobrze. Przez 22 lata w Polsce nie miałem ani jednej przykrej sytuacji. Nic złego ze strony Polaków mnie nie spotkało. Ani w pracy, ani na ulicy. Być może chroni mnie mój status: jestem profesorem, bywam w mediach. Ale wszędzie, gdzie się pojawiam, podkreślam swoje pochodzenie i nie mam poczucia, że mnie to w Polsce deprecjonuje czy odbiera godność. Dlatego tak bardzo zaskoczyła mnie Polska, do jakiej wróciłem po trzech tygodniach pobytu w Libanie. Tyle mowy nienawiści, ksenofobii. Wcześniej nie docierały do mnie w takiej ilości.