Budynek wciąż jest w rękach warszawskiej firmy Capital Park, która na początku lat dziewięćdziesiątych kupiła go wraz kinem od firmy Neptun. W październiku pojawiła się w lokalnych mediach plotka, że został sprzedany. Wczoraj rano Joanna Zielińska z biura prasowego Grupy Capital Park potwierdziła nam tę informację. Ale godzinę później zaprzeczyła. - Budynek jest nadal w naszym pakiecie inwestycyjnym - mówi.
Gmach jest wystawiony na sprzedaż od dłuższego czasu. Jak czytamy na stronie internetowej otodom, właściciel posiada zatwierdzony projekt budowlany i pozwolenie na przebudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania budynku, co pozwoli na uzyskanie na parterze powierzchni handlowej 450 m2 oraz 800 m2 powierzchni biurowych na dwóch wyższych kondygnacjach. Cena? 1,5 mln zł. Ale właściciel zastrzega, że dopuszcza "bardzo solidne negocjacje".
- Wciąż szukamy najemcy lub kupca - mówi Zielińska.
Z naszych informacji wynika, że kupnem jest zainteresowana bydgoska firma Moderator.
Nieoficjalnie znane są już wstępne plany firmy, co potwierdzają nam anonimowo bydgoscy urzędnicy. Zgodnie z ich wiedzą, jeśli transakcja dojdzie do skutku, w dawnym kinie miałaby się mieścić m.in. kawiarnia i klub. - Wszystko jest jeszcze tajemnicą biznesową, trwają negocjacje w sprawie ceny, dlatego nikt oficjalnie nie chce się wypowiadać w tej sprawie - mówi nasz informator.
Co mówią przedstawiciele Moderatora?
Zapytaliśmy o plany co do Pomorzanina Małgorzatę Dysarz z biura marketingu. - Zależy nam na mieście i rewitalizacji wielu ważnych dla Bydgoszczy obiektów - mówi. - Pomorzanin znajduje się w obszarze naszych zainteresowań, ale nie doszło jeszcze do wiążących ustaleń w tej sprawie z właścicielem budynku.
Kino Pomorzanin, mieszczące się w budynku przy ulicy Gdańskiej 10, zostało zamknięte w 2003 roku. Od tamtego czasu świeci pustkami, poza głównym wejściem, gdzie kwitnie handel w zależności od pory roku rękawiczkami, podrabianymi perfumami i okularami (na zdjęciu kiermasz działający tu w 2007 r.) Wejście jest obskurne i zaniedbane.
A jak było tu w latach świetności?
Kino wybudowano w 1910 r. Otworzono jeszcze przed wojną. - Wówczas było to Kristall-Palast, przy ul. Gdańskiej 10. Budynek był bardzo nowoczesny, miał 750 miejsc - opowiada Bogna Derkowska-Kostkowska, badaczka z Pracowni Dziedzictwa Kulturowego Kujawsko-Pomorskiego Centrum Kultury w Bydgoszczy. - Po otwarciu "Dziennik Bydgoski" pisał: "zupełnie moderne w stylu i dekoracji, w liniach lekki, w barwach jasny i wesoły. W eleganckim przedsionku porozstawiano śliczne wygodne fotele trzcinowe, w rogach zielenią się kuliste oleandry, ogromne koło umieszczonych u sufitu lamp, zharmonizowanych kształtem z całością, oświetla widzów złotawym blaskiem wentylację urządzono w suficie i to w ten sposób, że się rozsuwają przesuwane szyby".
Kino działało przez prawie 90 lat.
Zostało zamknięte w 2003. Podobnie jak Polonia i Orzeł przegrało walkę o widza z multipleksami.
Pomorzanin jest jednym z kilku bydgoskich kin, które przegrały nierówną walkę z multipleksami. Są wśród nich m.in. kino Polonia, Bałtyk, Adria. W miejscu kina Polonia przy ul. Krasińskiego, powstał Rubinowy Dom (na zdjęciu). Budowa apartamentowca zaczęła się w lipcu 2010. Mieszkania w prestiżowym budynku nie cieszyły się początkowo powodzeniem. Kupcy znaleźli się dopiero, gdy inwestycje od warszawskiego inwestora przejęła bydgoska firma Budlex. Deweloper obniżył ceny. W lutym tego roku wprowadzili się pierwsi mieszkańcy.
W 2008 r. bydgoska "Wyborcza" szukała pomysłu na kino Pomorzanin. Na naszą akcję "Ratujmy Pomorzanina" odpowiedziało szerokie grono Czytelników. Padło mnóstwo pomysłów na to, co można zrobić w gmachu dawnego kina. Była to reakcja na zapowiedzi Capital Park. Firma zdradziła, że chce przeprowadzić gruntowną modernizację budynku i adaptację do nowych funkcji. W kompleksie miały się znaleźć butiki z markową odzieżą, bank i inne instytucje finansowe.
Nie ma tu miejsca na restaurację czy klub z dużym ekranem? - pytaliśmy wówczas.
- Nie planujemy takich inwestycji - ucinał dyrektor Capital Park. - Niewielka przestrzeń, w której będzie można wypić kawę, to maksimum.
Bydgoszczanie myśleli inaczej.
O tym, że to dobre miejsce na restaurację, jest przekonany Sławomir Marcysiak, miejski konserwator zabytków: - Gdańska jest ciągle w międzyepoce. Komunizm się nie skończył, kapitalizm pisany dużą literą tak naprawdę jeszcze się nie pojawił - mówił. - Ulica wciąż czeka na porządne kawiarnie, restauracje z klimatem.
- Ta kamienica nie jest jednym z wielu budynków - to kawał historii Bydgoszczy, kino z początku wieku - podkreślał Jacek Glugla, naczelny bydgoskiej Wyborczej. - Uważam, że nie powinniśmy bezkrytycznie godzić się na całkowitą przebudowę wnętrza kinowego, podzielenie go stropem i ściankami działowymi na butiki. Zamiast tworzyć kolejne centrum handlowe, postarajmy się wspólnie o coś oryginalnego. Dlaczego nie spróbować przywrócić temu miejscu jego przedwojennej funkcji? Dlaczego nie stworzyć eleganckiej restauracji z zachowaniem wielkiego ekranu, na którym jej goście mogliby oglądać zza stolików najlepsze obrazy światowej kinematografii czy oklaskiwać występy artystów, a nawet potańczyć. Od biedy można byłoby nawet wynajmować sale na ekskluzywne wesela - para młoda wysiadałaby z eleganckiej limuzyny wchodząc do kina po czerwonym dywanie, a na ekranie goście oglądaliby bohaterów wieczoru w filmie ze zdjęciami z ich młodości. To jedna z wizji. Takie miejsca budują miejski klimat, tworzą ducha miasta. Przykładem rówieśnik Pomorzanina - katowickie kino Rialto (na zdjęciu jedno z tegorocznych spotkań w tym miejscu - przyp.red.). Też nie wytrzymało konkurencji z multipleksami, a jednak uratowano je przerabiając na centrum kulturalno-rozrywkowe z zachowaniem funkcji kinowej. Bydgoszczanie powinni szczycić się swoimi perełkami, bo przecież nie mamy nimi wypchanych kieszeni.
Stowarzyszenie "Moment dla miasta" wówczas, w 2008 r. miało trochę inny pomysł. Chciało stworzyć w Pomorzaninie salę koncertową, klub i utrzymać kino.
Tworząc wizję adaptacji Pomorzanina, stowarzyszenie wzorowało się na nieistniejącym już warszawskim klubie Skarpa, który także powstał w starej sali kinowej (dziś to kino jest wyburzone, powstały w tym miejscu apartamenty). Przestrzeń podzielona była na dwie części. W pierwszej, na podwyższeniu stały sofy, stoliki i krzesła. Poniżej znajdował się spory parkiet. - Taki układ pozwoliłby na organizację w Pomorzaninie kameralnych imprez z miejscami siedzącymi, a po wyniesieniu stolików - masowych koncertów - mówił Wojciech Jaworski ze stowarzyszenia, pracownik agencji reklamowej Fabryka C.
"Moment dla miasta" miał pomysł, zaaranżować dawną salę kinową na klub dla co najmniej 500 osób. W oryginalnym stanie zamierza pozostawić balkon i ekran, na którym codziennie, oprócz weekendów, miałyby być wyświetlane filmy. Za dnia w części z sofami i fotelami działałaby restauracja i kawiarnia.
Pomorzanina bronił Krzysztof Barczewski, ówczesny szef Adrii. - Przerobienie Pomorzanina na centrum handlowe jest niedopuszczalne - mówił. - To jedna z najlepszych sal kinowych, nie tylko w Bydgoszczy, ale moim zdaniem też w Polsce. To obiekt, który mógłby być wizytówką miasta. A handel majtkami w kinowej poczekalni, w której jeszcze stoją stare kasy, to skandal. Ja już Gdańską nie chadzam, bo nie mogę na to patrzeć. Znajomych pasjonatów kina, którzy mnie odwiedzają, właścicieli kin, też niechętnie tam prowadzę. Pukają się w głowę. To są jakieś jaja po prostu.
Niektórzy bydgoszczanie nawet rozpoczęli negocjacje z właścicielem budynku po Pomorzaninie, ale nic one nie przyniosły.
Bydgoszcz ma piękną i bogatą kinową historię. - Była jednym z pierwszych polskich miast, w którym widzowie oglądali filmy! - opowiadała niedawno na łamach Magazynu Bydgoskiego, Derkowska-Kostkowska. - Pierwsze żywe obrazy prezentowały obwoźne kinematografy. Nad Brdą pojawiły się już na przełomie XIX i XX stulecia. Potem w polskich miastach pojawiły się stałe kinematografy. Pierwszy dostała Łódź w 1901 r., dwa lata później były w Poznaniu i Warszawie. W 1906 r. kinematografy miały już Kraków i Lwów, w 1907 r. - Wilno, a rok później Bydgoszcz i Lublin. Pierwsze bydgoskie kino otworzyło swoje podwoje 10 października 1908 r. przy Gdańskiej 34. Otworzył je 30-letni Polak, Wacław Szkaradkiewicz. Przez polską społeczność określane było "nowomodnym teatrem żywych fotografii", natomiast Niemcy mówili "Moderne Theater". Szkaradkiewicz współpracował z berlińskimi i poznańskimi dystrybutorami filmów i dbał o to, aby nowości filmowe pojawiały się co tydzień. Prezentowano głównie krótkometrażowe filmy dokumentalne, określane mianem zdjęć z natury, i reporterskie, które pokazywały wydarzenia ze świata polityki czy odległych zakątków świata, np. prezentowano krótki filmik pokazujący trzęsienie ziemi.
Potem powstał Teatr Centralny Apollo, przy Gdańskiej 19. Kolejne kino, z widownią liczącą 360 miejsc, otworzyło się przy Gdańskiej 25. Początkowo nazywało się Colosseum, później Corso, a od 1932 - Bałtyk. Przed pierwszą wojną działało w Bydgoszczy już pięć kin. W PRL-u było ich już ponad 20. Mieliśmy kino dworcowe "Rozmaitości", autokino w Myślęcinku, maleńkie kino domowe "Młodość" urządzone w mieszkaniu na Kapuściskach, na Jachcicach kino przy ul. Saperów, przy Solnej - kino Muza, przy Szubińskiej - Lotnik, przy Grunwaldzkiej - Mir, Adria - przy Toruńskiej.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze